حق رای دادن
4 / 5 ★★★★☆ جزئیات امتیاز
«فرانچایز» اچ‌بی‌او برداشتی هوشمندانه و نامعقول از مارول‌سازی هالیوود است.
✅ جوانب مثبت
- گروه بازیگران فوق العاده توانا
- بازی افشاگرانه دانیل برول در نقش کارگردانی ضعیف
- نوشته ای تیز و خوشمزه در سراسر
❌ معایب
- چندین شخصیت فرعی فراموش شدنی و تک نت
- یک یا دو قسمت میان فصل بدون تمرکز و کسل کننده
فرنچایز تقریباً به همان اندازه درون بیسبال است. سریال جدید HBO از جان براون، آرماندو ایانوچی ( Veep ) و سم مندز ( 1917 )، تهیه‌کننده‌های اجرایی، کارکردهای درونی بی‌روح یک مجموعه فیلم ابرقهرمانی امروزی را به سخره می‌گیرد. اپیزودهای آن، در میان چیزهای دیگر، به قابلیت تعویض کمئوهای متقاطع، موارد مشکوک اخلاقی از قرار دادن محصول، و تهدیدهای مرگی که این روزها بازیگران زن با صلاحیت بیش از حد، هر زمان که تصمیم می‌گیرند انگشتان پای خود را در یک سری کتاب‌های علمی تخیلی یا کمیک فرو ببرند، با آنها سروکار دارند. آیا این مسائل برای بینندگان معمولی جالب خواهد بود؟ نمی توان گفت، اما شکی نیست که آنها برای براون و همکارانش قانع کننده هستند .
فرانچایز فقط خنده دار و زودباور نیست. همچنین به خوبی تحقیق شده است. مشکلاتی که گروه فیلم داستانی آن در تلاش برای عبور آخرین قسمت از فرانچایز عظیم دنیای سینمایی مارول از خط پایان با آن روبه‌رو می‌شوند، اغلب باورپذیر نیستند، بلکه اغلب احساس می‌کنند که مستقیماً از سرفصل‌های تجاری گذشته جدا شده‌اند. این به The Franchise فرصتی می‌دهد تا از ناامیدی‌های امروزی بسیار واقعی اعضای خدمه هالیوود استفاده کند و خطرات صنعت سرگرمی را آشکار کند که بیشتر به مدیریت برند و هم‌افزایی شرکتی اهمیت می‌دهد تا کیفیت یا خلاقیت.
البته فرانچایز این کار را انجام می دهد، در حالی که پوچ بودن روندهایی را که هالیوود را برای شروع به چنین مکان نگران کننده ای رسانده است، مورد تمسخر قرار می دهد. این سریال طنزی است با نکته‌ای بسیار واضح و واضح – نکته‌ای که در طول هشت اپیزود خود بارها و بارها به آن پرداخته شده است – اما نگرانی‌های واقعی آن در مورد آینده صنعت آن مانع از آن نمی‌شود که اوقات خوشی را سپری کند. یکی از اعضای خدمه در یک قسمت میان فصل به دیگری می گوید: «این روزها رم داغ شده است». این به افتخار The Franchise است که همیشه احساس می کند همزمان در تلاش برای خاموش کردن آتش و رقصیدن در میان خرابه ها است.
در مرکز The Franchise ، دانیل (هیمش پاتل)، دستیار اول کارگردان تحت محاصره Tecto: Eye of the Storm قرار دارد، یک اسپین آف جدید در یک فرنچایز ابرقهرمانی با کد MCU. روزهای دانیل نه تنها به نظارت بر مجموعه فیلم Tecto سپری می شود، بلکه به مدیریت روحیه کارگردان آن، اریک (دانیل برول)، و دو ستاره آن، یک تسپینگر متکبر بریتانیایی که به معنای واقعی کلمه التماس می کند که لغو شود (ریچارد ای. گرانت) و ستاره سینمای نامطمئن (بیلی مگنوسن) که معتقد است در آستانه تبدیل شدن به عضوی از لیست A هالیوود است. وقتی پت (دارن گلدشتاین)، یکی از روسای وحشی استودیوی مادر تکتو ، یک روز بدون اعلام قبلی سر صحنه فیلمبرداری می‌آید، وضعیت فعلی جدید و تحت فشار را با خود می‌آورد و همچنین آنیتا (ستاره پسران ، ایا کش)، تهیه کننده بلندپرواز و آینده دار که با دانیل قرار می گرفت.
هشت قسمت فرانچایز به دنبال دنیل و سایر اعضای گروه تکتو است که به طرز دردناکی در فیلمبرداری 117 روزه فیلم قدم می‌زنند. مشکلات پوچ گوناگون ناگزیر به وجود می آیند. اریک بارها توسط پت و کارگردان یک تولید خواهر بزرگتر در همان نزدیکی هدایت می‌شود، در حالی که لغو لحظه آخر فیلم دیگری در نقطه‌ای در پت از آنیتا می‌خواهد که «مشکل زن» استودیو آنها را حل کند. راه حل او شامل یک چوب جادویی از داستان های کمیک و تنها شخصیت زن تکتو می شود، یک فانتوم با پوست بنفش با بازی کوئین (کاترین واترستون)، یک بازیگر نامزد جایزه اسکار که نمی تواند صبر کند تا اینقدر دور شود. تکتو و پایگاه خشمگین آن از طرفداران زن ستیز تا آنجا که می تواند.
فرنچایز با تمام مسائل شرکتی خود با چهره ای مستقیم و با بصیرت آنقدر خشک برخورد می کند تا به طور مؤثر تأکید کند که روند روز به روز تولید فرانچایز معاصر چقدر مضحک و روح کش شده است. با این حال، این سریال کمی در تصویرسازی واقعی خود از Tecto و فیلم های ابرقهرمانی دیگرش لنگ می زند. فرانچایز و سازندگان آن چنان تحقیر آشکاری نسبت به ژانر ابرقهرمانی دارند که انتقادهای دقیق‌تر سریال از سیستم فعلی استودیوی هالیوودی گاهی اوقات به دلیل بد بودن فیلم‌های استودیوی تخیلی مرکزی آن به طرز باورنکردنی تضعیف می‌شود. در حالی که The Franchise به ندرت از ایده های اصلی خود فاصله می گیرد، برخی از اپیزودهای میان فصل آن، از جمله یکی از اپیزودهای تصویربرداری شبانه که با دیدار قریب الوقوع کریستوفر نولان به آشوب کشیده می شود، نسبت به بقیه احساس تمرکز و دقت کمتری دارند.
اشتباهات سریال تا حد زیادی با اجرای بازیگران آن جبران می شود. Cash و Patel به خوبی با پیشروی The Franchise ظاهر می شوند و بدون زحمت با سرعت سریع و حس شوخ طبعی آن مطابقت دارند. شخصیت‌های مگنوسن و گرانت هرگز فراتر از کهن‌الگوهای تک‌نوت خود پیشرفت نمی‌کنند، اما با این وجود، این دو بازیگر منابع قابل اعتماد کمدی نیز هستند. همین امر تا حد زیادی در مورد دامپزشکان تلویزیون بریتانیایی جسیکا هاینز و لولی آدفوپ که به ترتیب نقش دستیارهای دست راست اریک و دانیل را بازی می کنند صادق است، اگرچه The Franchise تلاش می کند تا به طور مداوم نقش شخصیت های خود را در سریال توجیه کند.
در نهایت، هیچ کس به اندازه دانیل برول در میان بازیگران فیلم The Franchise برجسته نیست. این بازیگر که تجربه کار در ژانر ابرقهرمانی را دارد، یک مکاشفه کمدی در نقش اریک، یک فیلمساز خودخواه است که خود را یک مولف تصور می کند و با این حال برای محافظت از "بینش" خود، توانایی انجام کاری را ندارد. " صراحتاً، حق رای دادن ارزش جستجو کردن را دارد تا ببینید چگونه برول جملاتی مانند "من واقعاً می خواهم در مورد فرکینگ چیزی بگویم!" و موفق می شود از آنها نهایت استفاده را ببرد. در دستان توانا این بازیگر، اریک هم به یک ارسال مضحک از یک هنرمند بینا و هم به پرتره ای دلسوز از مردی تبدیل می شود که هنوز متوجه نشده است که ایده هایش در واقع برای کارفرمایانش اهمیتی ندارد.
این خط بین تقلید و درد واقعی است که The Franchise موفق می شود در فصل اول خود به طور استثنایی از آن عبور کند و چیزی که ممکن است آن را برای بینندگانی که به اندازه خودی های هالیوودی که آن را ساخته اند آشنا نیستند در دسترس قرار دهد. برای کسانی که هستند، فرانچایز ممکن است فقط به عنوان یک خنده خوش آمد گویی، یادآوری آسیب زا از تجربیات گذشته، یا یک زنگ بیدارباش بسیار مورد نیاز نباشد، اما همه موارد فوق. این یک سریال تلویزیونی است که تقریباً همه چیزهایی را که در پی آن قرار می دهد داغ می کند، و این یک چیز خوب و بد است که هنوز در پایان هشت قسمت اول خود احساس می کند که به سختی سطح مشکلات فعلی هالیوود را خراشیده است.
The Franchise یکشنبه 6 اکتبر از شبکه HBO برای اولین بار پخش می شود. قسمت های جدید هر هفته یکشنبه ها پخش می شود. Digital Trends به کل فصل اول هشت قسمتی سریال دسترسی زودهنگام داشت.
