آپارتمان 7A
1.5 / 5 ★☆☆☆☆ جزئیات امتیاز
"Apartment 7A یک پیش درآمد غیر ضروری است که نمی تواند جادوی ناراحت کننده فیلم اصلی خود را دوباره به تصویر بکشد."
✅ جوانب مثبت
- اجرای جدی و جذاب جولیا گارنر سرب
- چند انحراف سبک الهام گرفته و تصاویر ترسناک
❌ معایب
- ویرایش نامتجانس واضح در سراسر
- لحن بیش از حد جدی
- طرحی که اغلب شبیه یک تکرار است
تنها چیزهایی که یک پیش درآمد الهام گرفته شده را از یک پیش درآمد احمقانه جدا می کند یک ایده قوی و یک دیدگاه هنری قوی است. آپارتمان 7A هم ندارد. این یک پیش درآمد است که حول محور یک شخصیت کوچک از بچه رزماری در سال 1968، تری جیونوفریو (جولیا گارنر، ستاره اوزارک )، که سرنوشت او به صراحت در اولین اقدام آن فیلم مشخص شده است. این به خودی خود یک مشکل است و آپارتمان 7A تنها با این امید که بینندگانش فیلم اصلی آن را ندیده باشند و یا حداقل جزئیات طرح آن را به خاطر نداشته باشند به آن پرداخته است. بدتر از آن این است که آپارتمان 7A به خوبی قضاوت اشتباهی می کند که قدرت پایدار و وحشتناک Rosemary's Baby از کجا می آید.
یکی از نمادین‌ترین فیلم‌های ترسناک آمریکایی در تمام دوران‌ها، «بچه رزماری» فی نفسه «ترسناک» نیست – نه به معنای مدرن یا ساده‌تر کلمه. این تصاویر ترسناک اندکی دارد و فقط چند تصویر واقعاً ترسناک دارد که بیشتر آنها در همان نقطه میانی و توهم‌آمیز آمده‌اند. وحشت‌های آن فراتر از لبه‌های قاب‌هایش باقی می‌ماند – در لبخند همسایه‌های زورگو قهرمان قهرمانش، سایه‌های ساختمان آپارتمانش در نیویورک، و پشت حجاب‌های واقعی پنهان شده است. این یک فیلم ترسناک است که در بیشتر زمان‌های پخش خود تلاش می‌کند تا هرگز جنبه‌های کابوس‌آمیز داستانش را در چهره شما نشان ندهد. وقتی این کار را می‌کند، اغلب این کار را با یک لمس تاریک خنده‌دار انجام می‌دهد که شر واقعاً عجیب و غریب شرورانش را بیش از پیش شگفت‌انگیز می‌کند.
آپارتمان 7A ، برعکس، نمی تواند دست خود را نشان دهد. این یک پیش‌درآمد متشکل از عکس‌های ثابت و برش‌های تیز است که مانع از آن می‌شود که هرگز حالت رؤیایی سلف کلاسیک خود را بازسازی کند. حتی واقعی تر و پوچ تر است، و با این حال فاقد حس شوخ طبعی رزماری بیبی است. به عبارت دیگر، آپارتمان 7A با از دست دادن نقطه، علامت را از دست می دهد.
هنگامی که آپارتمان 7A شروع می شود، تری گارنر یک رقصنده در شهر نیویورک است که آرزو دارد روزی نام خود را در چراغ ها ببیند. این فیلم که در سال 1965 اتفاق می‌افتد، وقت خود را برای برهم زدن رویاهای او تلف نمی‌کند. پیش درآمد آن به سرعت با تری به پایان می رسد که مچ پای خود را چنان زخمی می کند که رقصیدن به یک تلاش فیزیکی دردناک تبدیل می شود. این پیچ و تاب سرنوشت، تری را به مارپیچ انکار و مواد مخدر می‌فرستد که با بلند شدن او از پیاده‌رو توسط مینی (دایان ویست) و رومن کاستوت (کوین مک‌نالی)، یک زوج مسن‌تر به ظاهر مهربان، به پایان می‌رسد. وقتی تری از بی‌حالی ناشی از مواد مخدر بیدار می‌شود، مینی و رومن به او پیشنهاد می‌کنند که اجازه دهند در آپارتمانی که در مجاورت آپارتمانشان است بماند و او را به همسایه تهیه‌کننده برادوی خود، آلن (یک جیم استرجس ضایع شده) معرفی کنند.
چیزی که در ابتدا شبیه خوش شانسی به نظر می رسد، بعد از یک شب تک به تک با آلن باعث می شود که تری با کبودی هایی روی بدنش و دیدهای شیطانی به طور فزاینده ای احساس خطر کند. سخاوت مینی و رومن، به نوبه خود، به چیزی بدتر تبدیل می‌شود، و دیری نمی‌گذرد که تری نسبت به نقشه‌های مخفی همسایه‌اش (اما نه به‌خوبی پنهان) برای او ترسیده و مشکوک شده است. کسانی که Rosemary's Baby را دیده‌اند، در تمام طول مدت می‌دانند که واقعاً در دیوارهای برامفورد، ساختمان مرکزی پرپیچ و خم آپارتمان 7A ، چه می‌گذرد، و پیش‌درآمد هیچ کاری برای خنثی‌کردن پیش‌بینی‌پذیری طرح آن انجام نمی‌دهد. در عوض، تقریباً تمام ضرب‌های دراماتیک مهم Rosemary's Baby را تکرار می‌کند، واقعیتی که باعث می‌شود تا لحظه‌ی دقیق و آخرین لحظه‌ای که باید از نسخه قبلی خود فاصله بگیرد، بیشتر شبیه یک بازسازی است تا یک پیش‌درآمد.
کارگردان، ناتالی اریکا جیمز و نویسندگان همکارش، کریستین وایت و اسکایلار جیمز، مرتکب این اشتباه می‌شوند که بر بدخواهی ساکنان برمفورد بیش از حد تأکید می‌کنند، به گونه‌ای که بچه رزماری تا سومین نمایشش این کار را نمی‌کند. به‌ویژه مینی در بیشتر قسمت‌های آپارتمان 7A چنان بدیهی رفتار می‌کند که تکرار شخصیت دایان ویست در مقایسه با شر بعید روث گوردون کمرنگ می‌شود، علی‌رغم این واقعیت که ویست آگاهانه و با حواس‌پرتی تلاش زیادی می‌کند تا لهجه گوردون را تقلید کند. صدا فقط گارنر، بازیگر جوان با استعدادی که در حال حاضر داریم، موفق می شود از زیر سایه Rosemary's Baby بیرون بیاید و چیزی جدید و ارزشمند ارائه دهد. تری او از رزماری میا فارو رک‌تر و ناامیدتر است و گارنر تمام تلاشش را می‌کند تا درام آپارتمان 7A را جدی‌تر و واقعی‌تر بازی کند.
در حالی که تصمیمش برای گفتن داستان تری آزادی آن را تا حد زیادی محدود می کند، آپارتمان 7A هنوز هم به ایده هایی برخورد می کند که هم به طور مشخص با ایده هایی که در قلب فرنچایز بزرگتر آن قرار دارند و هم منحصر به فرد آن هستند، برخورد می کند. رزماری فارو در فیلم مادرش زنی است که معتقد است اطرافیان او را در واقع یک انسان می بینند. تنها در پایان است که او متوجه می‌شود که او و بدنش را وسیله‌ای برای رسیدن به اهداف خود می‌دانند، و به لطف زیبایی بی‌نظیر اجرای فارو است که ما همزمان برای او احساس وحشت و دل‌شکستگی می‌کنیم. در همین حال، آپارتمان 7A از حرفه تری به عنوان کشتی استفاده می کند تا بررسی کند که چگونه رویاهای حرفه ای زنان برای مدت طولانی توسط صاحبان قدرت – عمدتاً مردان – به عنوان ابزارهای چانه زنی یا فرصت هایی برای بهره برداری از آنها دیده شده و استفاده می شود.
این حقیقت بلافاصله برای مخاطبان و تری گارنر آشکار می شود، به این معنی که پایان بندی مطمئن آپارتمان 7A تا حد زیادی بی وزن می شود. پیش درآمد فراموش می‌کند که شخصیت‌های مکمل Rosemary's Baby چقدر در بزرگ‌ترین لحظات آن اهمیت دارند، و آنقدر روی آنها سرمایه‌گذاری می‌کند که رفتار آنها با تری آنطور که باید خشن نیست. فیلم جدید یک پیش درآمد شیک و در بعضی مواقع واقعاً ترسناک است، اما آنقدر چیز جدیدی را بیان نمی‌کند که وجودش غیرقابل توجیه باقی می‌ماند.
کنش‌های واقعی رومن پولانسکی کارگردان فیلم Rosemary's Baby ، قدردانی از هنر فیلم‌های اولیه‌اش و توانایی او در برجسته کردن ماهیت طاقت‌فرسا شیطان جهان را به کاری دشوار تبدیل کرده است. اگر بهتر درک می شد که چه چیزی فیلم پولانسکی 1968 را بسیار جذاب می کند، آپارتمان 7A می توانست به عنوان جایگزینی ارزشمند برای کسانی که علاقه ای به دست و پنجه نرم کردن با میراث پیچیده قبلی خود ندارند، ظاهر شود. اما به طور نابخردانه ای سعی می کند جلوه نرم و خفه کننده Rosemary's Baby را با استایلی واضح تر جایگزین کند که به طور قابل توجهی کمتر موثر است. وحشت آن آشکارتر است، ایده های آن بیشتر مشت شده است. به صورتت می زند اما زیر پوستت نمی رود.
آپارتمان 7A اکنون در Apple TV+ در حال پخش است.
