بسته شدن سالن‌های ورزشی و نگرانی‌ها در مورد شیوع COVID-19 در جامعه در دو سال گذشته منجر به افزایش چشمگیر تجهیزات باشگاه هوشمند خانه شده است . بسیاری از این فناوری نوآورانه، برنده جایزه است و نویدبخش آینده است. این خیلی چیز خوبی است.
اما بخش عمده ای از این فناوری ماشین آلات اساسی است که سال هاست وجود داشته است. بدتر این است که عملکرد آن در پشت خدمات اشتراک دلخواه قفل شده است که در صورت عدم اشتراک، تجهیزات را چیزی جز وزن کاغذ سنگین و گران قیمت نمی کند.
و این چیزی جز احمقانه نیست.
ظهور فرهنگ پرداخت به تناسب
تجهیزات ورزشی گران است. همیشه بوده است؛ در واقع، کلمات زیادی در مورد صرفه جویی در خرید تجهیزات ورزشی دست دوم برای کاهش هزینه آن نوشته شده است. یک جستجوی سریع یک تردمیل فوق‌العاده ساده را نشان می‌دهد که با قیمتی بیش از 160 دلار در دسترس است، اما اگر دستگاهی می‌خواهید که به شما امکان تمرین سخت برای ماراتن را بدهد، احتمالاً باید بیش از 300 دلار یا بیشتر هزینه کنید. پس از همه، شما نمی خواهید آن را پس از چند پا شکسته است.
افرادی که تجهیزات ورزشی می خرند از صرف هزینه برای خرید وسایل نمی ترسند، اما این کار را با این توقع انجام می دهند که بتوانند از این وسیله استفاده کنند. تجهیزات بدنسازی خانه هوشمند پارادایم را تغییر داده است. به جای پرداخت یک بار برای دستگاهی که می توانید هر زمان که بخواهید از آن استفاده کنید، اکنون یک بار برای دستگاه پرداخت می کنید – و بارها و بارها و بارها برای اشتراک ماهانه. و بدون آن اشتراک، دستگاه کار نمی کند.
چه بخشی از آن هوشمندانه به نظر می رسد؟
این مدل برای دستگاه های خاصی مانند Mirror منطقی است. هدف آن اتصال کاربر با کلاس های هدایت شده است که به بهبود فرم و تکنیک کمک می کند. انجام این کار بدون اشتراک آسان نیست، به خصوص که امکان آموزش تک به تک وجود دارد.
وقتی صحبت از چیزی مانند دوچرخه ورزشی می شود ، قفل کردن عملکرد آن در پشت اشتراک مضحک است. من چندین مورد را امتحان کردم و هر کدام مسافت، ضربان قلب و سایر معیارهای سلامتی را در طول کلاس ردیابی می‌کردند – اما خارج از کلاس، می‌توانستم در تمام طول روز رکاب بزنم و هیچ اطلاعاتی ثبت نمی‌شود.
در آن مرحله، بستن ساعت تناسب اندام (یا حتی استفاده از آیفون با برنامه Strava ) و سوار شدن بر روی دوچرخه واقعی، هوشمندتر از خرج کردن 1500 دلار یا بیشتر برای تجهیزاتی بود که هنوز به طور مکرر شارژ می شود.
اگر می خواهید نمرات سلامتی و تناسب اندام خود را پیگیری کنید، باید هزینه آن را بپردازید. در دنیایی که سلامت جسمانی بیش از هر زمان دیگری تحت نظارت است، به نظر می رسد که این امر غیر منطقی است.
من برای کلاس هزینه خواهم کرد، اما معیارها باید رایگان باشند
کلاس های هدایت شده و تجهیزات ورزشی متصل عالی هستند، به خصوص اگر دوستان شما نیز از آنها استفاده کنند. این یک عنصر رقابتی را اضافه می کند که به شما کمک می کند انگیزه داشته باشید و برای کسب امتیازات بهتر و بهتر تلاش کنید و مطمئناً در دنیای تجهیزات ورزشی هوشمند جایگاهی دارد.
اما ارائه نکردن ردیابی متریک به صورت رایگان احساس حریص می کند. تجهیزات استاندارد و غیرهوشمند می توانند ضربان قلب، مسافت طی شده، و کالری سوزانده شده را با نصف هزینه یک دوچرخه ورزشی هوشمند تخمین بزنند. یک قطعه از تجهیزات ورزشی هوشمند که قیمتی بیش از 1500 دلار دارد باید به شما این امکان را بدهد که اشتراک‌ها را لغو کنید بدون اینکه اساساً کل دستگاه را خراب کنید.
جنبه دیگر مشکل در محتوای موجود است. گاهی اوقات، من می خواهم بدون تماشای کلاس یا تلاش برای دوچرخه سواری با آهنگ موسیقی، روی یک دوچرخه ورزشی بپرم و چند مایل را طی کنم. گاهی اوقات دلم می‌خواهد با تلفنم نتفلیکس را پخش کنم و در حالی که کمی هوای سبک را انجام می‌دهم، یک برنامه تماشا کنم. در برخی موارد، حتی این یک گزینه نیست.
اگر ماشینی کلاس‌ها و تمرین‌های هدایت‌شده ارائه می‌دهد، باید تمرین‌های بدون هدایت را نیز ارائه دهد. هر دستگاهی باید یک ویژگی روم رایگان داشته باشد که ضربان قلب من را ردیابی کند. من به یک پیشینه تخصصی یا یک تور مجازی در سرزمین های دور نیازی ندارم که در حین دوچرخه سواری مرا راهنمایی کند. فقط یک پس زمینه سیاه با تمام معیارهای مربوطه به من بدهید. این یک سوال ساده است.
بین برنامه‌هایی مانند MyFitnessPal، ده‌ها برنامه مختلف ردیابی مخصوص ورزش که هم در اپ استور و هم در Google Play در دسترس هستند، و پوشیدنی‌های هوشمند تناسب اندام، بقیه دنیا برای آسان‌تر شدن هماهنگی با تناسب اندام شما دچار مشکل می‌شوند. چرا ماشین‌های ورزشی، حتی ماشین‌های هوشمند، هنوز خیلی عقب هستند؟
