دومین سیارکی که تا کنون مدار زمین را به اشتراک می گذارد، سیارکی بزرگ است

بخش‌هایی از منظومه شمسی ما سرشار از سیارک‌ها است، مانند تروجان‌های مشتری که هزاران سیارک در مدار مشتری مشترک هستند. سیارک ها به دلیل برهم کنش های گرانشی مشتری و خورشید در اینجا خوشه می شوند و مداری پایدار به نام نقطه لاگرانژ ایجاد می کنند. همچنین سیارک هایی کشف شده اند که مدارهای زهره، مریخ، اورانوس و نپتون را به اشتراک می گذارند. اما تعداد بسیار کمی از سیارک‌ها یافت شده‌اند که در مدار زمین مشترک باشند – تا به امروز فقط دو مورد از آنها کشف شده است – و ستاره‌شناسان اخیرا وجود و اندازه یکی از این تروجان‌های کمیاب زمین را تایید کرده‌اند.

این سیارک که 2020 XL ₅ نام دارد، برای اولین بار در سال 2020 با استفاده از تلسکوپ پیمایشی Pan-STARRS1 در هاوایی کشف شد. تحقیقات اخیر نشان داده است که این تروجان بزرگ است و 0.73 مایل عرض دارد و سه برابر بزرگتر از دیگر تروجان زمین شناخته شده به نام 2010 TK ₇ است. این مدار این سیارک ها است که در مدار زمین مشترک هستند، که آنها را خاص می کند و نام تروجان ها را به آنها می دهد. یکی از محققان، سزار بریسنو، در بیانیه‌ای توضیح داد: «تروجان‌ها اجرامی هستند که در مداری مشترک با یک سیاره قرار دارند، که در اطراف یکی از دو ناحیه متعادل گرانشی ویژه در امتداد مدار سیاره که نقاط لاگرانژ نامیده می‌شوند، جمع شده‌اند.

هنگامی که محققان برای اولین بار 2020 XL ₅ را مشاهده کردند، مطمئن نبودند که آیا واقعاً یک سیارک تروجان است یا اینکه صرفاً از مدار زمین عبور می کند. مشاهدات با تلسکوپ 4.1 متری SOAR (تحقیقات اخترفیزیک جنوبی) در Cerro Pachón در شیلی مدار آن را تأیید کرد و همچنین اندازه آن را فهمید. سایر ابزارها نیز مدار آن را تأیید کردند و دریافتند که این سیارک نوع C است، به این معنی که حاوی مقدار زیادی کربن است.

ممکن است تروجان های زمینی زیادی وجود داشته باشند، اما یکی از دلایلی که آنها به ندرت شناسایی می شوند این است که تشخیص آنها دشوار است، زیرا آنها را فقط در طلوع یا غروب خورشید می توان دید. حتی XL ₅ 2020 همیشه در مدار فعلی خود باقی نخواهد ماند، زیرا طی هزاران سال نیروهای گرانشی آن را از مدار خارج کرده و به فضا می فرستند.

کشف تروجان‌های زمین بسیار مهم است زیرا سیارک‌ها معمولاً بسیار باستانی هستند، بنابراین مطالعه آنها می‌تواند به ما کمک کند تا در مورد منظومه شمسی اولیه بیاموزیم. و یافتن سیارک هایی که به دور زمین می چرخند ممکن است بازدید از آنها را آسان تر کند.

بریسنو می‌گوید: «اگر بتوانیم تروجان‌های زمینی بیشتری را کشف کنیم، و اگر برخی از آنها بتوانند مدارهایی با تمایل کمتر داشته باشند، ممکن است دسترسی به آنها از ماه ما ارزان‌تر شود». بنابراین آنها ممکن است به پایگاه های ایده آل برای اکتشاف پیشرفته منظومه شمسی تبدیل شوند، یا حتی می توانند منبعی از منابع باشند.

این تحقیق در مجله Nature Communications منتشر شده است.