Pokémon Brilliant Diamond و Shining Pearl دقیقاً همان بازی‌هایی هستند که طرفداران می‌خواستند – و هنوز از این بابت خوشحال نخواهند شد. این دسته از طرفداران بدنام که به سختی از آنها لذت می‌برند، سال‌ها به التماس برای بازسازی بازی‌های کلاسیک Pokémon Diamond و Pearl نینتندو DS پرداختند ، اما در لحظه‌ای که واقعاً معرفی شدند، به حالت nitpick رفتند. در حالی که بازسازی‌های سوییچ به نسخه‌های اصلی وفادار می‌مانند، بدون شک بحث اینترنتی با عصبانیت به خاطر ویژگی‌های از دست رفته یا «گوشه‌های بریده‌شده» آمیخته می‌شود.
با این حال، اگر بچه دارید، صحبت در مورد بازی بسیار متفاوت خواهد بود. مربیان جوانی که برای اولین بار در منطقه Sinnoh ماجراجویی می‌کنند، نمی‌دانند یا اهمیتی نمی‌دهند که برخی از ویژگی‌های مورد علاقه اصلاح شده است یا خیر. آنها بیش از حد مشغول گرفتن ارتشی از هیولاها و مبارزه در راه رسیدن به Elite Four خواهند بود. سحر و جادو هنوز اینجاست، تا زمانی که چندین دهه چمدان را پشت در بگذارید.
نینتندو با Pokémon Brilliant Diamond و Shining Pearl بازی امنی را انجام می دهد و یک جفت بازسازی را ارائه می دهد که تقریباً به یک نقص وفادار هستند. یک ماجراجویی ساده آنها را برای بچهها عالی می‌کند، اما بازیکنان بزرگ‌تر ممکن است از ساختار آشنا و کمبود چالش خسته شوند. خوشبختانه، یک پایان بازی قوی و بازطراحی هوشمندانه Grand Underground بازگشت به Sinnoh را ارزشمند می کند.
برای بچهها
علیرغم بازی و لذت بردن از الماس و مروارید اصلی زمانی که برای اولین بار در سال 2006 عرضه شد، من نمی‌توانستم چیز زیادی در مورد آنها به خاطر بیاورم که وارد بازسازی شده‌اند. من بلافاصله متوجه شدم چرا: آنها پوکمون های رنگ به عدد بودند.
در عرض چند ساعت، ضرباتی را دوباره زنده می‌کنم که احساس می‌کنم ده‌ها بار آنها را بازی کرده‌ام. در اولین ورزشگاهم از حملات آبی برای شکست دادن Geodudes و Onixes استفاده می کنم. به ناچار باید با یک تیم شش نفره Magikarps (پانچ لاین مورد علاقه پوکمون) با یک ماهیگیر مبارزه کنم. بعداً، با پا گذاشتن روی پدهای دوربری، به دفتر مرکزی یک شرکت مخفی نفوذ می کنم. در حالی که هر بازی اصلی دیگر پوکمون دارای یک ویژگی تعیین کننده (خوب یا بد) است که آن را متمایز می کند، الماس و مروارید به سادگی ثابت بودند. آنها آنچه را که مردم در مورد بازی‌های اصلی دوست داشتند دوچندان کردند و این فرمول را با قدرت Nintendo DS تقویت کردند.
شاید به همین دلیل مردم به یاد داشته باشید کلاسیک تا از روی علاقه، اما کمی بیش از حد در 2021. تالار درخشان الماس و درخشان مروارید آشنا است مراقب باشید به تغییر بیش از حد در مورد اصل، که به عنوان یک تسکین به کسانی که فقط می خواهم به سفر نوستالژی هستند که دوران کودکی خود را در کهربا حفظ می کند. اما به‌عنوان کسی که هیچ وابستگی واقعی نداشتم، اغلب خودم را در حال بازی با خلبان خودکار می‌دیدم. غاری پر از زوبات و ژئودود؟ بررسی. منطقه ای شبیه به Safari Zone که می توانم هیولاها را طعمه و شکار کنم؟ بررسی. گویی توسعه دهنده ICLA از قوانین سختگیرانه پیروی می کند.
این کمکی نمی کند که بازسازی ها به طرز عجیبی آسان هستند. اولین باری که سیاه کردم در الیت فور بود. پوکمون من به طور مداوم 10 تا 15 سطح بالاتر از هیولاهای حریفانم بود و من می توانستم بیشتر آنها را در یک شلیک از بین ببرم. که بدون هیچ سنگ زنی بود. هر زمان که به نظر می رسید ممکن است در خطر باشم، مکانیک دوستی بازی مانند یک deus ex machina مرا نجات داد. پوکمون‌ها می‌توانند از حملات اجتناب‌ناپذیر طفره بروند، بیماری‌های وضعیت خود را درمان کنند، یا اگر دوستی‌شان به اندازه کافی بالا باشد، به یک امتیاز سلامتی ادامه دهند. در بیشتر بازی‌ها، اگر می‌خواستم نمی‌توانستم ببازم.
واضح است که مخاطب مورد نظر در اینجا چه کسی است: بچه ها. هر تغییر کیفیت زندگی هر گونه اصطکاک را که ممکن است یک بازیکن جوان داشته باشد برطرف می کند – و من فکر نمی کنم این یک تماس بد باشد. بازسازی‌ها بهترین انتخاب برای بچه‌هایی هستند که می‌خواهند از دوست داشتن پوکمون به‌عنوان یک کارتون زیبا برای انجام بازی‌ها فارغ‌التحصیل شوند. داستان ساده و فقدان چالش به عنوان مقدمه ای عالی برای این مجموعه عمل می کند، همه اینها بدون اینکه مکانیک ها را کاملاً گول بزنند، مانند Let's Go Pikachu و Eevee . کسانی که مشتاق تجربه رقابتی‌تر ساخته‌شده برای بزرگسالان هستند، ممکن است نیاز داشته باشند با واقعیت‌ها روبرو شوند: سریال‌های اصلی قرار نیست با آنها بزرگ شوند.
تغییرات بزرگ
در حالی که ساختار اصلی بازسازی ها تا حد زیادی دست نخورده است، برخی تغییرات کلیدی در فعالیت های جانبی آن وجود دارد. بزرگترین تفاوت در اینجا یک نسخه کاملاً بازسازی شده از Underground است که به آن Grand Underground لقب گرفته است. در بازی‌های اصلی، این مکانی بود که بازیکنان می‌توانستند در یک مینی‌گیم لذت‌بخش با صفحه لمسی، گنج استخراج کنند و پایگاه‌های مخفی بسازند. اینها در اینجا عمدتاً دست نخورده هستند (مجموعه‌های گمشده‌ای وجود دارد که برخی پرها را به هم می‌زند) و مانند همیشه اعتیاد آور است، حتی بدون قلم.
مهمتر از آن، بازیکنان اکنون می توانند موجودات را در Grand Underground شکار کنند. این در اصل به یک خزنده سیاه چال غول پیکر پر از اتاق هایی با مضمون نوع و پوکمون های آزادانه در حال سرگردان تبدیل شده است. به محض اینکه به این منطقه دسترسی پیدا کردم، توانستم پائین بیایم و هیولاهای غیر Sinnoh مانند Absol را به تیم خود اضافه کنم. بیشتر مهمانی آخر من از ساعت‌ها صرف کاوش در زیرزمین بود، که این واقعیت را جبران می‌کند که فهرست پوکمون‌های معمولی Sinnoh بسیار ضعیف است. با چیمچار شروع نکردی؟ اگر Grand Underground نبود، پونیتا تنها گزینه آتش دیگر شما بود.
این ویژگی به روز شده تنها یکی از بسیاری از ویژگی هایی است که به الماس درخشان و مروارید درخشان پایانی چشمگیر فراتر از داستان اصلی می دهد. من واقعاً از شکار فسیل ها و مجسمه ها (که می توان از آنها برای تزئین پایه های مخفی استفاده کرد) به عنوان یک مجموعه متفاوت پس از بازی لذت بردم. به لطف منطقه جدید پارک راماناس، افسانه های بیشتری پس از الیت فور وجود دارد . استیکرها همچنین یک مجموعه بامزه هستند و به بازیکنان اجازه می دهند وقتی موجودی را از Pokéball رها می کنند جلوه های کمی ایجاد کنند.
همه ویژگی‌ها در اینجا ارتقا پیدا نکرده‌اند. مسابقات سوپر پوکمون یک نقطه ضعف است، زیرا به یک بازی ریتم خسته کننده و تک دکمه ای کاهش یافته است. سایر ویژگی‌های DS-centric نیز در اینجا به خوبی ترجمه نمی‌شوند. Pokétch برمی‌گردد و تعدادی اپلیکیشن زیبا مانند ساعت در اختیار بازیکنان قرار می‌دهد، اما آنها بدون صفحه دوم DS احساس می‌کنند که در جای خود نیستند. بازیکنان همچنین می‌توانند پوکمون شریکی را انتخاب کنند که آنها را دنبال می‌کند، اما در مقایسه با بازی‌های Pokémon Let's Go ، که شامل تعاملات بازیگوش‌تر و حس بهتر مقیاس هیولا بود، پیاده‌سازی کم تلاشی است.
به احتمال زیاد برخی از تفاوت های ظریف دیگر وجود دارد که طرفداران سرسخت از آنها ابراز تاسف می کنند. همه جنبه های بازی های اصلی در اینجا به همان سطح درخشش نرسیده اند. با این حال، ICLA تغییرات تاثیرگذاری را در جایی که بیشترین اهمیت را دارد، به خصوص در Grand Underground ایجاد کرده است. دلایل زیادی برای بازگشت بازیکنان پس از اعتبار وجود دارد، و من نمی توانم همین را برای بسیاری از قسمت های اخیر بگویم.
وفادار به یک عیب
قطبی ترین تصمیم طراحی بازسازی، رویکرد آن به زیبایی شناسی است. ICLA به جای ارائه کامل درمان شمشیر و سپر به الماس و مروارید ، سبک هنری «چیبی» را در اینجا انتخاب کرد. گرافیک زیبا و رنگارنگ برای همه مناسب نخواهد بود، اما انتخاب منطقی است. جلوه‌های بصری بازی‌های DS را مدرن می‌کند، اما به کار اسپرایت از بالا به پایین خود وفادار می‌ماند. اساساً همان طور به نظر می رسد که طرفداران آن را در سال 2006 تصور می کردند – و این همان کاری است که یک بازسازی خوب انجام می دهد.
هر چند این یک نعمت و یک نفرین است. جلوه‌های بصری حس نوستالژی را حفظ می‌کند و به آن کمک می‌کند تا از برخی گفتمان‌های «گوشه‌بر» که در راه‌اندازی Sword and Shield با مشکل مواجه شد، اجتناب کند، اما دارای جنبه‌های منفی است. خود جهان به ویژه از آنجایی که احساس می کند وابسته به تصاویر اصلی است، رنج می برد. به نظر می‌رسد هر مکان با استفاده از ابزار دارایی Super Mario Maker که به توسعه‌دهندگان اجازه می‌دهد درخت‌ها و ساختمان‌ها را روی یک شبکه رها کنند، مونتاژ شده است. این باعث می شود که کل تجربه بصری کمی صاف و خالی از شخصیت باشد.
موسیقی بهتر است، که گواهی بر عالی بودن موسیقی متن اصلی است. تم‌های کلاسیک با تیک‌های ریتمیک شگفت‌انگیز ترکیب شده‌اند که بیش از گیم‌پلی انتظارات من را زیر سوال می‌برد. تصور می‌کنم موسیقی چیزی است که این بار بیشتر از شهرها یا سالن‌های ورزشی به من می‌چسبد.
آنقدر به نسخه اصلی صدق می کند که متوجه شدم اصلاً باید وجود داشته باشد یا خیر. آیا نینتندو نمی‌توانست بازی‌های Nintendo DS را به سوییچ منتقل کند و آن را به قیمت 20 دلار در فروشگاه الکترونیکی بفروشد؟ در این مورد خاص، پاسخ منفی است. تجربه دو صفحه نمایش DS بسیاری از بازی های کلاسیک را در موقعیت عجیبی قرار می دهد. ما به احتمال زیاد هرگز دوباره این مفهوم را نخواهیم دید مگر اینکه نینتندو شروع به ادغام پشتیبانی از کنترلرهای تلفن هوشمند در کنسول های خود کند. بنابراین بازسازی ها به یک معنا یک ضرورت هستند.
شاید به همین دلیل است که Brilliant Diamond و Shining Pearl آن را ایمن بازی می کنند. آنها سعی نمی کنند الگوی اصلی را بیش از حد مختل کنند، زیرا اساساً آن را جایگزین می کنند. این نسخه به عنوان یک پروژه حفظ دو برابر می شود، خواه این هدف باشد یا نباشد. من دوست دارم نسخه بازسازی شده ای را بازی کنم که کاملاً Sinnoh را دوباره تصور کند و فرمول را به هم بزند، اما این بازی پوکمون دایموند و مروارید نخواهد بود. این بازی‌ها بیشتر شبیه تجربه من از بازی در آن بازی‌ها در سال 2006 است، و همه اوج و فرودها را برای سواری به همراه دارد.
برداشت ما
Pokémon Brilliant Diamond و Shining Pearl بازسازی های کاملاً جذابی هستند، حتی اگر به یاد ماندنی ترین ماجراجویی ها نباشند. بهینه‌سازی‌های هوشمند در Grand Underground به پر کردن برخی از ایرادات بازی‌های اصلی کمک می‌کند، اگرچه سایر ویژگی‌ها مانند مسابقات Super Pokémon بیش از حد ساده شده‌اند. فقدان سختی و سبک هنری زیبا، اما قطبی کننده نشان می دهد که این بازسازی ها بیشتر کودکان را هدف قرار می دهند تا بزرگسالان، که با برخی از طرفداران در حال حاضر عصبانی نمی شود. اما اگر می‌خواهید بچه‌هایتان را با جادوی پوکمون آشنا کنید، این یک نقطه ورود ساده است.
آیا جایگزین بهتری وجود دارد؟
شمشیر و سپر پوکمون در فرمول نوسانات خلاقانه تری دارند، حتی اگر همیشه فرود نیایند.
چقدر طول می کشد؟
به لطف تغییرات کیفیت زندگی، بازی اصلی را می توان در 20 تا 30 ساعت کامل کرد، اما در اینجا کارهای زیادی برای انجام دادن وجود دارد. Grand Underground به ویژه برخی از زمان های بازی را تکمیل می کند.
آیا باید آن را بخرید؟
بله، اما انتظارات خود را کنترل کنید. این یک بازی زیبا و آسان پوکمون است که برای بچهها بهترین است، نه برای بزرگسالانی که می‌خواهند یک بازی رقابتی و هاردکور داشته باشند.
