اخیراً تصمیم گرفتم بازی Octopath Traveler 2 را در نینتندو سوییچ خود شروع کنم. در عرض چند ساعت، می‌توانستم ببینم که چرا در حال حاضر یکی از بهترین بازی‌های سال است که بازبینی شده است. دارای سیستم‌های RPG عمیق، گرافیک HD-2D فوق‌العاده و روایت پیچیده‌ای است که هشت داستان دراماتیک را در سراسر جهان خود به هم می‌پیوندد. بنابراین کمی خنده دار است که من شش ساعت در سفرم مکث کردم تا به یک RPG فیگور تبدیل شوم که عمداً هیچ کدام از آن ها را در بر ندارد.
Shadows Over Loathing ادامه‌ای بر West of Loathing در سال 2017 است، یک وسترن عجیب و غریب که ترکیبی از سیستم‌های RPG سنتی و کمدی بسیار غیرسنتی است. این یک شوخی کنایه آمیز نیست: این عنوان نامزد جایزه بزرگ Seumas McNally در جوایز بازی مستقل 2018 شد. اگرچه دنباله آن سال گذشته بی سر و صدا بر روی رایانه شخصی عرضه شد، اما این هفته به لطف پخش جریانی Nintendo Indie World توجه بیشتری را به خود جلب کرد. اکنون در نینتندو سوییچ موجود است، Shadows Over Loathing یک حواس پرتی عالی برای هر کسی است که نیاز به استراحت از RPG های 100 ساعته خود دارد.
Shadows Over Loathing به جای بازگشت به غرب وحشی، برند طنز خود را به آمریکای دهه 1920 می برد. قهرمان چوبی ما راهی اوشن سیتی می شود تا با عمویش ملاقات کند، اما خود را در یک راز ماوراء الطبیعه می بینند. در طول راه، آنها با خون آشام‌ها، جن‌ها، اوباش دوران ممنوعیت، مترسک‌های اسلحه‌باز، جوک‌های اجنه برای ضرب و شتم آدم‌های عصبی، نوازندگان ویولن سل بسیار مزاحم و غیره روبرو می‌شوند.
همه اینها کمی بی معنی است – و این نکته است. این یک کمدی اسکروبال واقعی است که به سادگی می‌خواهد بازیکنان را در هر نوبت غیرقابل پیش‌بینی افزایش دهد. یک دقیقه در حال بررسی یک راز غیبی در زیرزمین کلیسا هستم، دقیقه بعد در حال تلاش برای بازیابی یک ژئود از یک خانه فرات هستم که وسواس زیادی با سنگ دارد. انرژی یک ماجراجویی با نقطه و کلیک LucasArts قدیمی را دارد، جایی که هر شیئی که با آن تعامل داشته باشید منجر به نوعی خط پانچ مسخره می شود. این با یک حس شوخ طبعی کودکانه ترکیب شده است که باعث می شود این ماجرا احساس شود که از ابله های دفترچه یادداشت کودک اقتباس شده است. گرافیک چسبناک آن نیز از این احساس پشتیبانی می کند، همچنین این واقعیت که نقشه های جهان به صورت ابله روی دستمال ها و کارت پستال ها ارائه می شود.
در حالی که هدف داستان آن مسخره بازی محض است، فرمول گیم پلی که West of Loathing را به چنین جذابی عجیب و غریب تبدیل کرده است، به اینجا منتقل می شود. این بازی مانند یک RPG مینیاتوری ، کامل با یک صفحه آماری ساده روی میز، مبارزات نوبتی ساده، و تعداد زیادی غارت عجیب و غریب برای جمع آوری (از تپانچه های بسیار ریز گرفته تا گوپ اختری که می تواند برای ساختن چیزهایی که احتمالاً نباید بخورید استفاده می شود) بازی می کند. ). این تصفیه‌شده‌ترین تجربه نیست، زیرا نبردها به سرعت تکرار می‌شوند و سازماندهی یک موجودی در حال گسترش پر از آشغال‌ها دشوار می‌شود، اما من آن را درک نمی‌کنم. Shenanigans نام بازی است، و سیستم‌های RPG آن به اندازه‌ای سبک هستند که شما را از شوخی به شوخی دیگر بدون تغییر شخصیت‌های ریز و درشت حمل می‌کنند.
چیزی که من در مورد هر دو بازی Loathing قدردانی می‌کنم این است که چگونه آنها مانند تقلیدهای ژانر RPG به طور کلی اجرا می‌شوند و برخی از پوچی‌های آزاد آن را در بر می‌گیرند. منظورم این است که آیا چیزی در اینجا احمقانه‌تر از این واقعیت است که Dragon Quest پر از لجن‌های آبی خندان است یا اینکه Final Fantasy VII نبردی با "Hell House" دارد؟ این مجموعه راه خوبی برای کوچکنمایی و تفکر در مورد اینکه برخی از بهترین بازی های RPG چقدر بازیگوشانه عجیب و غریب و تخیلی هستند، فراهم می کند.
از این نظر، متوجه می‌شوم که Shadows Over Loathing در طول بازی Octopath Traveler 2 ، یک میان‌آهنگ شگفت‌آور عالی است. در حالی که خود را به عنوان یک بازی بسیار جدی‌تر با روایتی بزرگ نشان می‌دهد، اما تقریباً انرژی مشابهی در نحوه جهش بین یک درام اقتصادی غرب قدیمی و یک ماجراجویی استوایی جذاب پوکمون دارد. وقتی از لنز گوفبال Shadows Over Loathing به آن نگاه می‌کنم کمی تصادفی است، اما تا زمانی که سرگرم می‌کنم به چه چیزی اهمیت می‌دهم؟
Shadows Over Loathing هم اکنون برای نینتندو سوییچ و رایانه شخصی در دسترس است.
