به محض اینکه Samba de Amigo: Party Central را شروع کردم، به سال 2008 برمی گردم. من در کالج بودم و بر روی یک نمایش نقد و بررسی بازی های ویدیویی کار می کردم که وظیفه بررسی بازسازی Nintendo Wii Samba de Amigo را بر عهده داشتم. به لطف موسیقی متن فیلم دوران Dreamcast که شامل آهنگ‌هایی مانند Mambo No. وقتی با نوستالژیک به روزهایی که با Wiimotes تکان می‌دادم فکر می‌کنم، مغزم به جای ماریو، به طلسم میمون کوچک سریال برمی‌گردد.
بنابراین، با موج غیرمنتظره‌ای از لذت است که می‌بینم در آخرین احیای IP سگا، Joy-Cons را مانند ماراکاها تکان می‌دهم. مطمئناً، بازی موسیقی کنترل‌شده با حرکت به همان اندازه که در Nintendo Wii بود، شلخته است، اما این باعث می‌شود که این بازی درگاهی مؤثر برای گذشته باشد. اگر بخواهم تصویر دقیقی از احساس بازی در یک لحظه مهم در تاریخ بازی به کسی بدهم، از کنترلرهایم رد می‌شوم و La Bamba را در صف قرار می‌دهم.
Samba de Amigo: Party Central بازگشتی جذاب به دوران Wii waggle است و با همان سرگرمی و ناامیدی همراه است. کنترل‌های حرکتی ناسازگار می‌تواند مانع از تجربه لذت‌بخش ریتم هسته فیزیکی شود. حتی با وجود آن ناامیدی بزرگ، همچنان کار را به عنوان یک بازی چندنفره انجام می دهد که احساس می کند برای اعضای خانواده در هر سنی که می خواهند هم دوره موسیقی و هم دوران بازی خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارند، ساخته شده است. این یک حزب چند نسلی است.
Joy-Con دو لبه
تجربه اصلی ریتم Samba de Amigo در Party Central تا حد زیادی بدون تغییر باقی می ماند. روی صفحه، شش ضلعی را می‌بینم که هر گوشه آن جهتی را نشان می‌دهد که هنگام عبور دایره‌ای باید کنترل‌کننده‌هایم را تکان دهم. وقتی آهنگی پخش می‌شود، در حالی که توقف می‌کنم، با ضربات تکان می‌خورم تا ژست‌های خاصی را بزنم و «اسلاید» را کامل کنم که باعث می‌شود با یک کنترل‌کننده، یک الگو در اطراف شش ضلعی بکشم. درک آن مانند همیشه آسان است و سگا سعی نکرده بیش از حد پیچیده باشد. تنها پیچ و تاب واقعی در گنجاندن رویدادهای تصادفی است که ممکن است در طول یک آهنگ اتفاق بیفتد، مانند مینی‌بازی‌های مسخره یا تغییرات ناگهانی سرعت.
در حالی که آنقدرها هم عمیق یا جدید نیست، یک سرگرمی فوری و غیرقابل انکار برای Party Central وجود دارد – به خصوص اگر مایل به مهار نشدن هستید. در جلساتی که با حرکت کنترل می‌شد، تمام تلاشم را می‌کردم و به موسیقی اجازه می‌دادم در حالی که دست‌هایم را وحشیانه به اطراف تکان می‌دادم، مرا راهنمایی کند. حتی اگر به بازی‌های موسیقی علاقه‌ای ندارید، می‌توانم تأیید کنم که هنگام استفاده از کنترل‌های حرکتی، تمرین فوق‌العاده خوبی ایجاد می‌کند.
این کنترل‌های حرکت هم بزرگترین نقطه قوت و هم بزرگترین نقطه ضعف حزب مرکزی هستند. مانند نسخه Wii، تشخیص حرکت به طرز ناامیدکننده‌ای ضعیف است. لرزش‌های من همیشه ثبت نمی‌شوند، که در سطوح دشواری بالاتر، جایی که ضربان‌ها بسیار پیچیده‌تر می‌شوند، به یک مشکل تبدیل می‌شود. این یک مزاحمت بزرگ است، چیزی که تصور می‌کنم Party Central را از جذب مخاطب اختصاصی بازی‌های ریتمی که به دنبال کسب امتیازهای بالا در سخت‌ترین مشکلاتش هستند، باز می‌دارد. که آن را به عنوان یک بازی مهمانی معمولی تقویت می کند، اما این منطقه ای است که در آن کار می کند. وقتی فقط سعی می کنید با بچه هایتان بخندید، چند یادداشت از دست رفته اهمیت چندانی ندارد.
لازم نیست از کنترل های حرکتی استفاده کنید، توجه داشته باشید، اما من به شدت آن را توصیه می کنم. در حالی که Party Central دارای دکمه‌های کنترلی است، اما استفاده از آنها چندان سرگرم‌کننده یا آسان نیست. با توجه به نقشه ضربان شش ضلعی، من همیشه به طور غریزی می دیدم که جوی استیک هایم را در زاویه به جای بالا و پایین حرکت می دهم. این باعث شد که بسیاری از یادداشت‌ها را از دست بدهم، زیرا چوب کنترل من بیش از حد بالا یا پایین ثبت می‌شود. تکان‌های طولانی‌تر به سادگی روی جوی استیک‌ها هم کار نمی‌کنند، زیرا چند بار تکان دادن یک چوب برای شبیه‌سازی جغجغه، احساس ناخوشایندی دارد.
اگرچه کنترل‌ها نقطه دردناکی هستند، اما Party Central چیز دیگری را به درستی دریافت می‌کند: فهرست آهنگ‌های مهم. من از این که چقدر آهنگ های بیش از 40 موجود در بازی پایه را دوست دارم، که از کلاسیک لاتین گرفته تا Carly Rae Jepsen ، تا Sonic Adventure 2 's Escape from the City را شامل می شود، شگفت زده شده ام. همه جا همه جا هست و این در واقع به نفعش عمل می کند. این نه تنها به نظر می رسد که برای یک نسل پذیرایی می کند، بلکه از این واقعیت آگاه است که افراد در هر سنی به سمت آن جذب خواهند شد. بازیکنان مسن‌تر برای نوستالژی Dreamcast به سراغ آن می‌آیند، در حالی که بچه‌های جوان با رنگ‌های روشن و نمایش هیجان‌انگیز آن جذب می‌شوند. من می‌توانم سناریویی را ببینم که در آن والدین و فرزندشان به نوبت آهنگ‌هایی را انتخاب می‌کنند و موسیقی دوران مربوطه خود را با یکدیگر به اشتراک می‌گذارند.
حالت های خلاقانه
علاوه بر حالت ریتم استاندارد، Party Central مجموعه‌ای خلاقانه شگفت‌انگیز از حالت‌های اضافی را نیز شامل می‌شود که ارزش بررسی کردن را دارند. حالت تک نفره اصلی آن به شکل StreamiGo جذاب است. در اینجا، بازیکنان نقش یک استریمر خیالی را بر عهده می گیرند که تلاش می کند دنبال کنندگان خود را افزایش دهد. برای انجام این کار، آنها باید چالش‌های مختلفی را انجام دهند، مانند گرفتن یک امتیاز خاص در یک آهنگ یا رسیدن به یک رتبه خاص. این یک بسته بندی زیبا برای حالت چالش استاندارد است که به Party Central کمی شخصیت مدرن می دهد (و زمینه دیگری که بچه های باهوش TikTok می توانند والدین خود را با دنیای خود آشنا کنند).
در حالی که این یک حالت انفرادی لذت بخش است، کنترل های غیرقابل اعتماد آن را تحت تاثیر قرار می دهند. ماموریت‌هایی که بازیکنان را با نت‌های طولانی و کامل یا به پایان رساندن یک آهنگ با کمترین "بو" کاری انجام می‌دهند کاملا غیرممکن به نظر می‌رسند. مهم نیست که چند بار چند چالش را امتحان کردم، به سادگی نمی توانستم تیک توک کشا را تنها با یک یا دو یادداشت از دست رفته پاک کنم. این باعث شد که من سریعتر از آنچه می خواستم از حالت خارج شوم، زیرا به سادگی علاقه ای به انجام ماموریت های مکرر نداشتم.
موفقیت بیشتر حالت World Party است که یک حالت آنلاین هوشمندانه است که از بازی های بتل رویال الهام می گیرد. در اینجا، 20 بازیکن در یک رقص حذفی که سه راند طول می کشد، با هم رقابت می کنند. از نظر ساختار شبیه بولینگ بقا در Nintendo Switch Sports است، یک فرمول ساده که به خوبی روی یک بازی ریتم نقشه می‌رود. کنترل‌های ناسازگار هنوز هم می‌تواند دردسرساز باشد، و گنجاندن آیتم‌های شبیه به ماریو کارت می‌تواند باعث بهم ریختگی بصری زیادی شود، اما این یک روش هوشمندانه برای دادن حالتی طولانی به بازیکنان رقابتی برای بازی آنلاین است.
علاوه بر گزینه‌های استاندارد دو تا چهار بازیکن آنلاین، Party Central چند حالت محلی دو نفره را نیز به کار می‌گیرد که پایه‌های ریتم قوی را بیشتر می‌پیچاند. Love Checker روی co-op متمرکز است و آزمایش می‌کند که بازیکنان چقدر می‌توانند همگام شوند، در حالی که Show Down آهنگ‌ها را به بخش‌هایی تقسیم می‌کند و بازیکنان را برای برنده شدن اکثر آنها با هم رقابت می‌کند. برخی از مینی‌بازی‌های نسبتاً دور ریختنی، مانند مسابقه‌های ریتمیک را در خانه پرتاب کنید، و چند راه برای به دست آوردن ساعات اضافی از بازی دارید.
همه اینها با برخی قلاب‌های شخصی‌سازی کاراکتر تکمیل می‌شود، زیرا بازیکنان می‌توانند لباس‌ها را با ارز درون بازی باز کنند. با برنامه‌ریزی پشتیبانی پس از راه‌اندازی، که آهنگ‌ها و محتوای بیشتری را در خط تولید قرار می‌دهد، برای هر کسی که واقعاً می‌خواهد این بسته را بررسی کند، می‌توان مقدار زیادی در اینجا انجام داد. تصور اینکه کسی بیش از حد سرمایه گذاری کند، زمانی که کنترل های نامرغوب مقداری مهارت را از آن می گیرد، سخت است. من تصور می کنم که بازی آینده VR Samba de Amigo گزینه بهتری برای کسانی است که به دنبال یک بازی دقیق تر هستند، در حالی که این بازی بیشتر به عنوان یک بازی مهمانی قابل استفاده عمل می کند.
اگرچه نادیده گرفتن نقص اصلی آن سخت است، اما S amba de Amigo: Party Central صداقت مسری نسبت به آن دارد. این یک بازی مهمانی خوش اخلاق است که به نظر مصمم است مطمئن شود بازیکنان در هر سنی با آن اوقات خوشی را سپری خواهند کرد. امید خوش بینانه من این است که به گیمرهایی که با Dreamcast یا Wii بزرگ شده اند، دلیل خوبی برای ارتباط با بچه هایشان بدهد و هم بازی ها و هم موسیقی هایی را که برای آنها در دوران رشد مهم بوده به آنها نشان دهد.
Samba de Amigo: Party Central روی Nintendo Switch OLED در حالت دستی و روی TCL 6-Series R635 هنگام اتصال آزمایش شد.
