آیا شما زندگی را به طور کامل زندگی می کنید؟ آیا به پتانسیل واقعی خود رسیده اید؟ اینها سوالاتی است که ساکنان دیرفیلد در مجموعه کمدی جدید Apple TV+، The Big Door Prize ، بر اساس رمانی به همین نام MO Walsh با آن روبرو هستند. در شهر آرام دیرفیلد، یک ماشین آرکید با الهام از دهه 80 به نام Morpho ناگهان یک شبه در فروشگاه عمومی ظاهر می شود. ساکنان با پرداخت 2 دلار در هر سه ماهه، اثر انگشت و شماره امنیت اجتماعی خود را در ازای کارت آبی ویژه ای که پتانسیل واقعی زندگی آنها را نشان می دهد، ارائه می دهند. برخی از کلمات و عبارات روی کارت ها عبارتند از: "شاهیر"، "جادوگر" و "قهرمان".
تمرکز اصلی جایزه درب بزرگ حول محور داستی هابارد ( کریس اوداود از اسلامبرلند ) و همسرش کاس (گابریل دنیس از وندل و وایلد ) است. داستی یک معلم مدرسه محلی است و تعریف "مرد خوب" است. داستی که در ابتدا نسبت به Morpho بدبین بود، در نهایت دستگاه را امتحان کرد و پتانسیل واقعی خود را دریافت کرد، اما نتیجه گیج کننده کارت باعث می شود اخلاقش را زیر سوال ببرد. از طرف دیگر، کاس یک پیام امیدوارکننده از مورفو دریافت می کند که او را تشویق می کند تا تغییرات فوری در زندگی خود ایجاد کند. The Big Door Prize که توسط دیوید وست رید ( Schitt's Creek ) ساخته شده است، کاوشی صمیمانه در مورد شرایط انسانی و جستجوی خوشبختی است.
در مصاحبه ای با Digital Trends، O'Dowd، Dennis و Read در مورد موضوعات شخصی The Big Door Prize و اینکه چگونه این مطالب آنها را مجبور به کشف سؤالات و عدم اطمینان در زندگی خود کرد صحبت کردند.
توجه: این مصاحبه برای طولانی بودن و وضوح ویرایش شده است.
گرایش های دیجیتال: وقتی با مطالبی در مورد خودکاوی، ارزیابی مجدد امیدها و رویاها و ایده بحران میانسالی سروکار دارید، سخت است که به زندگی خود نگاه نکنید. آیا آن را در حین کار بر روی جایزه درب بزرگ تجربه کردید؟
دیوید وست خوانده: بله، مطمئنا. زمانی که با منبعی سروکار دارید که سوالات بزرگی را مطرح می کند، غیرممکن است که به زندگی خود فکر نکنید. فکر می‌کنم برای هر کسی، حتی اگر خیلی احساس خوشحالی یا رضایت می‌کنید، یا به دنبال رویاهایتان رفته‌اید و به آنها رسیده‌اید، همیشه این ایده از مسیر دیگری، جاده‌ای که طی نشده است، در پشت ذهن شما وجود دارد. چه می شد اگر در نهایت با شخص دیگری مواجه می شدم؟ اگر شغل دیگری انتخاب می کردم، اگر به شهر دیگری نقل مکان می کردم، الان کجا بودم؟ بهتر است یا بدتر؟ یک مقایسه طبیعی با زندگی وجود دارد که فکر می کنید ممکن است داشته باشید.
گابریل دنیس: بله. نکته جالب [وقتی] آن را خواندم، ما هنوز در یک بیماری همه گیر بودیم، درست است؟ برای من، همانطور که شما گفتید، شما به طور خودکار این سوالاتی را که شخصیت ها می پرسند و موضوع نمایش در سرتاسر آن می پرسند. من مورفو را با همه‌گیری مقایسه می‌کردم به این معنا که وقتی همه‌گیری اتفاق افتاد، بسیاری از مردم متوقف شدند و زندگی را دوباره ارزیابی کردند. آنها ایستادند و سؤالات متفاوتی نسبت به قبل از همه‌گیری می‌پرسیدند، زیرا اکنون آنچه ما در خانه‌هایمان ارزش داخلی قائل بودیم و آینده ما به کجا می‌رفت، اکنون در چهره ما بود، درست است؟
این سوالات بسیار دلهره آورتر و مهم تر شدند. با دستگاه Morpho، در این شهر به ظاهر عالی فرود آمد، جایی که همه چیز خوب بود، و اکنون هرج و مرج وجود دارد، و ما در وسط آن هستیم. برخی از مردم به خوبی آن را مدیریت می کنند و برخی از مردم نه. و برای من، وقتی فیلمنامه را در بیماری همه گیر خواندم، اینطور گفتم: «این خیلی آشناست.» اما من دوست دارم که از طریق آن بخندم، [با] اینکه یک کمدی است، زیرا می تواند خیلی سریع با آن سوالات سنگین پیش برود. فکر می‌کنم آنها کار فوق‌العاده‌ای انجام دادند، بنابراین پریدن روی کشتی هیجان‌انگیز بود.
همه گیری ها خوب نیستند. من می خواهم این را در پرونده بگویم. با این حال، به نظر می رسد که خواندن کتاب و توسعه نمایش در زمانی که همه در حال ارزیابی مجدد زندگی خود هستند، طوفانی عالی بود، و این زمان را به زمان ایده آلی برای انتشار نمایشی مانند این تبدیل کرد. آیا شما چنین احساسی داشتید؟
بخوانید: آره اغلب، شما در نهایت چیزهایی را ایجاد می کنید که منعکس کننده آنچه در آن زمان دارید می گذرانید. برای من، خواندن این کتاب، یکی از دلایلی که در من طنین انداز شد این بود که مردم اطرافم را تماشا می کردم که در مورد تغییر شغل، روابط، تغییر هویتشان صحبت می کنند، و فکر می کردند، "خوب، دنیا برای یک بار دیگر متوقف شده است."
لحظه ای برای خود اندیشی وجود دارد تا به کارهایی که انجام نداده ایم فکر کنیم. آن سرگرمی چیست که ما به آن نپرداخته ایم؟ آن رویایی که ما کشف نکرده ایم چیست؟ مردم در حال یادگیری گیتار، پختن نان، قطع رابطه با مردم بودند، و همه این چیزها در نمایش اتفاق می افتد. صحبت کردن در مورد یک دوره بسیار تاریک بسیار سرگرم کننده بود [می خندد]. همین که روی آن کار می کردم بیشتر و به موقع تر شد.
کریس، من می‌خواهم چهار چیز را فهرست کنم، و شما به من بگویید کدام ساده‌ترین کار و کدام سخت‌تر بود. سوت زدن، ترمین، اسکوتر سواری و رقصیدن.
کریس اودود: رقص، احتمالا. منظورم این است که قطعا زمان بیشتری می برد. چیز ترمین بسیار جذاب است زیرا فکر می‌کنم خوب نواختن غیرممکن است مگر اینکه ساز مناسب را تهیه کنید. من خیلی ویدیوهای یوتیوب را تماشا کردم. من سعی کردم دقیقاً یاد بگیرم که قرار است دستانم کجا باشند، زیرا در جایی که زمین بالا می رود به روشی بسیار عجیب عمل می کند.
به هر حال، همه آنها این ویدیوهای یوتیوب را با گفتن این جمله شروع می‌کنند: «بازی این تقریباً غیرممکن است. من مزاحم نمی شوم [می خندد].» بنابراین تمام کاری که واقعاً باید با ترمین انجام می‌دادم این بود که به نظر برسد که می‌دانم چه کار می‌کنم، که به نوعی انجام دادم. اما خوشبختانه، این شخص دیگری در واقع بازی می کند. اما [برای] رقص، آنها نتوانستند یک بدلکاری با نسبت های خاص من پیدا کنند.
دیوید، چرا تصمیم گرفتی هر قسمت را حول یک شخصیت خاص ساختار دهی؟
بخوانید: من عاشق کمدی هستم که از محل همدلی ناشی می شود، جایی که فکر می کنید زمانی که یک شخص را می شناسید دو بعدی است، و سپس لایه ها را جدا می کنید، و می فهمید که چرا آنها راه هستند. آنها هستند و چه چیزی باعث می شود آنها تیک بزنند.
ساختار سریال به ما این امکان را می‌دهد که در هر قسمت، به عمق یکی از شخصیت‌هایی که ممکن است به نظر می‌رسد یک شخصیت پس‌زمینه در خلبان به نظر برسد، این کار را انجام دهیم و آنها را در سطح بسیار عمیق‌تری درک کنید. این همان چیزی بود که به نظر بهترین قالب برای بررسی ایده پتانسیل از منظرهای مختلف بود.
آیا شخصیت مورد علاقه ای برای توسعه یک قسمت در اطراف داشتید؟
بخوانید: من عاشق جورجیو هستم، شخصیتی که در کتاب وجود نداشت. وقتی بزرگ شدم، رستورانی به نام Frankie Tomatoes وجود داشت که برج کج پیزا را در بیرون داشت، بنابراین ساختن این رستوران با برج کج پاستا و ایجاد دنیای جورجیو واقعا بسیار سرگرم کننده بود.
سه قسمت اول The Big Door Prize اکنون به طور انحصاری روی Apple TV+ است. یک قسمت جدید از چهارشنبه تا 17 می هر هفته نمایش داده می شود.
