Nintendo Switch Online + Expansion Pack اکنون در دسترس است و به صاحبان سوییچ امکان دسترسی به کتابخانه کوچکی از بازی‌های Nintendo 64 و Sega Genesis را با قیمت گزاف می‌دهد. این یک معامله خوب نیست، زیرا برنامه Nintendo 64 در حال حاضر فقط شامل 9 بازی است، از جمله برخی از انتخاب های واقعاً سمت چپ. فقدان گزینه‌های نقشه‌برداری مجدد دکمه‌ها نیز بازی‌های خاصی را به کابوس تبدیل می‌کند مگر اینکه یک کنترلر بی‌سیم Nintendo 64 خریداری کنید.
صرف نظر از اینکه معامله چقدر قوی است، تصمیم گرفتم خودم آن را بررسی کنم. من یک نینتندو 64 نداشتم و فقط بزرگترین موفقیت‌ها را در حالی که به کنسول‌های دیگر منتقل می‌شد، پخش می‌کردم. من چندین بار Super Mario 64 و The Legend of Zelda: Ocarina of Time را روی پلتفرم‌های مختلف بازی کرده‌ام، اما بیشتر بازی‌های گنجانده شده در بسته الحاقی برای من کاملاً جدید بودند و آن را کمی ارزشمندتر می‌کردند.
وقتی شروع کردم به بازی کردن در میان بازی هایی که هرگز آنها را لمس نکرده بودم، به سرعت متوجه چیزی شدم: بسیاری از این بازی ها کوتاه هستند. شش تا هشت ساعت هم کم حرف نمی زنم. من سه بازی متوالی انجام دادم که می‌توان آن را در دو ساعت "تکمیل" کرد. هر چند از سرعت این تجربیات ناامید نشدم. در واقع متوجه شدم که ای کاش بازی ها به این شکل طراحی می شدند.
کوتاه از آن
من با Sin & Punishment که یکی از مبهم‌ترین بازی‌های این دسته است، وارد کتابخانه کوچک N64 Expansion Pack شدم. این بازی که در اصل انحصاری ژاپن بود، یک بازی تیراندازی عجیب و غریب و شگفت انگیز روی ریل است. از روی کنجکاوی، به How Long to Beat رفتم که زمان اتمام بازی های ویدیویی را ردیابی می کند تا ببینم چقدر طول می کشد. اگر کارت‌هایتان را درست بازی کنید، یک پخش متوسط فقط دو ساعت طول می‌کشد، و پخش‌های طولانی YouTube حتی از آن کوتاه‌تر است.
من دقیقاً همین تجربه را هنگام بارگذاری Yoshi's Story داشتم، بازی ای که هرگز در کودکی نتوانستم آن را بازی کنم. در عرض یک ساعت، من قبلاً در مرحله ششم و آخرین بازی بودم و آن را به یک بازی شبانه بادی تبدیل کردم. StarFox 64 یکی دیگر از بازی های تک نشسته است، مانند حالت داستانی Dr. Mario 64 . اگر بخواهید می‌توانید تمام این چهار بازی را در هشت ساعت به پایان برسانید، که باعث می‌شود قیمت بالای این سرویس در حال حاضر چشم‌گیر باشد.
این تخمین های طول کمی گمراه کننده هستند. اکثر این عناوین دارای سیستم‌های «بازی بیش از حد» هستند. اگر تمام راه را تا پایان Sin & Punishment برسم و تمام کارهایم را مصرف کنم، دوباره از بالا شروع می کنم. این یک طرح نگهدارنده از روزهای بازی است که در آن بازی‌های بیشتر به معنای ربع‌های بیشتر بود. این ایده تا زمانی که N64 از بین رفت کمی قدیمی (و خسته کننده) بود و می توانید ببینید که فلسفه طراحی در طول عمر کنسول تغییر کرده است.
اما چیزی که برای من تعجب آور است این است که چقدر آن بازی ها در وادار کردن من به اجرای مجدد آنها موثر هستند. برای مثال StarFox 64 را در نظر بگیرید. من می توانم اجرای کامل آن را در دو ساعت کامل کنم. در واقع، من قبلاً بارها این کار را انجام داده ام. و با این حال، هر زمان که به راحتی در دسترس من باشد، به آن بازمی گردم. جنبه «یک نشستن» وقتی نوبت به بازبینی آن می‌شود جذابیت زیادی دارد. با چندین مسیر برای کاوش، همیشه چیزی برای من وجود دارد که وقتی به آن بازگردم کشف کنم – و نیازی به صرف زمان زیادی برای انجام آن ندارم.
Yoshi's Story در مقایسه با آن بازی عالی نیست (در واقع، کاملاً ناراحت کننده است )، اما جذابیت مشابهی دارد. یک سطح فقط زمانی به پایان می رسد که میوه کافی جمع آوری کنید. شما ممکن است فقط نیمی از یک مرحله را قبل از بوت شدن ببینید و اسرار زیادی را از دست بدهید. من در حال حاضر به پخش مجدد آن از بالا فکر می کنم تا راه های جدیدی را طی کنم.
این ایده در برخی از آثار کلاسیک که هنوز در خدمت نیستند نیز وجود دارد. پوکمون اسنپ اصلی را می‌توان در کمتر از سه ساعت تمام کرد، اما من حدس می‌زنم اکثر افرادی که با آن بزرگ شده‌اند حداقل سه برابر بیشتر برای بازی آن هزینه کرده‌اند. با هزاران عکس برای گرفتن عکس و مسیرهای مخفی برای یافتن، این یک بازی است که به کسانی که به عقب برمی‌گردند، پاداش می‌دهد، نه اینکه از آن عبور کنند و ادامه دهند. من احتمالاً به اندازه ساعت‌هایی که New Pokémon Snap را بازی کرده‌ام، آن بازی را بازی کرده‌ام.
این روزها، بازیکنان تمایل دارند ارزش پولی را با زمان یکی بدانند. این قابل فهمه؛ تصور کنید برای یک بازی که می توانید در دو ساعت آن را شکست دهید 70 دلار بپردازید. اما برخی از بهترین موفقیت های بازی تجربه های کوتاه هستند. Super Mario Bros یک بازی فوق العاده سریع روی کاغذ است، اما لذتی بی انتها در آن وجود دارد. شما می توانید یک عمر برای تسلط بر آن صرف کنید.
من نمی‌گویم بازی‌ها باید به این دوران برگردند – برای چیزی مانند Far Cry 6 منطقی نیست. اما بازی‌های بیشتری می‌توانند از این سبک طراحی کم هوا بهره ببرند که بازیکنان را تشویق می‌کند تا به راه‌اندازی آن ادامه دهند زیرا می‌خواهند، نه به این دلیل که احساس می‌کنند مجبورند. من احتمالاً بازی StarFox 64 را از ابتدا تا انتها هر بار که در دسترس من قرار می گیرد، ادامه خواهم داد. اگر چه دفعه بعد، فقط امیدوار باشیم که ارزان تر از اینجا باشد.
