بررسی Call of Duty: Vanguard: نوآوری در جهت اشتباه

دو سال پیش زمانی که خط داستانی سری Modern Warfare دوباره راه اندازی شد، دوباره عاشق Call of Duty شدم. این بازی بخش‌های خوبی از تجربه کلاسیک Call of Duty را به نمایش می‌گذارد، که همگی در عین حال به بخش‌های سرگرم‌کننده جدید اضافه می‌شوند. سرعت تاکتیکی لذت بخش بود، گزینه های جدید برای تجهیزات گیم پلی متنوع، و سلاح های جدید (از جمله یک تفنگ اهرمی که زمان زیادی را برای خوب شدن با آن اختصاص دادم) لذت بخش بود. به نظر می‌رسید که Call of Duty: Vanguard بسیاری از موارد منتهی به انتشار خود را تقلید می‌کرد و از موتوری مشابه Modern Warfare استفاده می‌کرد و حس واقعی‌تر بازی را تقلید می‌کرد.

با این حال، پیشتاز تماماً نمایشی است و محتوای بسیار کمی دارد. برخی از ویژگی‌ها را منعطف می‌کند و ادعا می‌کند که در حالی که واقعاً تنها یکی از آنها جدید است، جدید هستند. خارج از حالت چندنفره، کمپین و حالت زامبی ونگارد هر دو سعی در ابداع تفاسیر کلاسیک خود دارند، اگرچه هر دو در این تلاش ها شکست می خورند. پس از گذراندن حدود 15 ساعت با بازی تاکنون، احساس رضایت می کنم که کنترلر خود را کنار بگذارم و برای همیشه از Vanguard دور شوم.

شخصیت ها فاقد شخصیت هستند

من زمانی که در یک بازی Call of Duty شیرجه می‌زنم، انتظاراتی دارم، چرا که سال‌ها در حال حاضر یک بازیکن هستم. من انتظار یک کمپین ساده را دارم که به اعمال اجازه می دهد بلندتر از کلمات صحبت کنند و یک حالت زامبی که در آن می توانم مغزم را کاملاً خاموش کنم و از کشتار با تعدادی از دوستان لذت ببرم. ونگارد سعی می‌کند هر دو تجربه را با تغییرات بسیار رادیکال ترکیب کند، اگرچه نتیجه این است که هر دو تغییر طعم بدی را در دهانم ایجاد کردند.

کمپین Call of Duty: Vanguard این فرنچایز را بار دیگر به جنگ جهانی دوم بازمی گرداند. با این حال، به جای نگاه کردن به جنگ از دریچه جنگجویان در یک جناح خاص، بازیکنان به پیشتازان، گروهی منتخب از متخصصان بسیار ماهر از کشورهای متحد، معرفی می‌شوند. هر کدام پیشینه، متدولوژی و حتی توانایی خاص خود را دارند. هر کدام به همراه بقیه کمپین به طرز دردناکی جالب نیستند.

ونگارد شخصیت‌هایش را به‌جای دعوا، محور داستان قرار می‌دهد. این یک چرخش بزرگ برای عنوان Call of Duty است ، عنوانی که اگر بازی واقعاً بتواند مرا به یکی از پیشتازان اهمیت دهد، بهتر عمل می‌کند. در عوض، این گروه به‌عنوان تیمی از کلیشه‌ها ظاهر می‌شود. استرالیایی داخل و خارج از زندان بوده و دستورات را نادیده می گیرد، آمریکایی یک خلبان تک گرگ است، روسی از انتقام خرسند است، و تیم توسط یک بریتانیایی منطقی رهبری می شود. آن توصیف ها آغاز و پایان عمق شخصیت هایی است که بازیکنان کفش هایشان را پر می کنند. آنها شخصیت های معمولی Call of Duty هستند – سطحی و بی الهام – اما با این وجود، کانون توجه آنها را معطوف کرده است.

قطعات اکشن مجموعه ای که معمولاً در یک عنوان Call of Duty مورد توجه قرار می گیرند، به همین ترتیب، کمی ضعیف هستند. اکثر ماموریت‌های ونگارد از فرمولی پیروی می‌کنند که بازیکن را قبل از قرار دادن آنها در یک آتش‌بازی دزدکی می‌کشند. با این حال، تعداد کمی از برخوردهای جنگی سنگین ونگارد ، خون را مانند ورودی های قبلی در فرنچایز پمپاژ می کند.

سنت متحول

وقتی Vanguard موفق می شود شدت را بیاورد، این کار را با سلاح های سنگین و طراحی صدای فوق العاده انجام می دهد. هر سلاحی در Vanguard دارای مشخصات صوتی خاص خود است که گوش دادن به هر کدام مسحورکننده است. حتی در حال حاضر، من می توانم صدای کمی توخالی و ریز را که MP40 هنگام بارگذاری مجدد ایجاد می کند، بشنوم. شلیک سلاح در Vanguard یک لذت ساده است و این واقعیت که آنها می توانند پوشش (یا حتی قسمت های بدن) را از بین ببرند، تنها به این قدرت کمک می کند.

توانایی هر یک از شخصیت‌ها به قدرتی که بازیکنان باید احساس کنند کمک زیادی نمی‌کند. همه آنها بسیار ساده هستند: برجسته کردن دشمنان، فرمان دادن به هم تیمی ها، اجازه دادن به بازیکنان برای نگه داشتن انواع مختلف مواد منفجره و غیره. این توانایی ها همان چیزی است که هر شخصیت را در طول بازی متمایز می کند، اما در نهایت به سختی تفاوتی ایجاد کردند.

کمپین پیشتاز است یک پایان بخشیدن از بازیکنان همه چیز را باید از تک نفره بازی Call of تجربه وظیفه انتظار می رود. این فیلم فاقد آن لحظات عظیم پر از اکشن است، در عوض داستان خود را از طریق کات سین های متمرکز بر شخصیت روایت می کند. همان تغییر سریع جهت در حالت زامبی بازی نیز صدق می‌کند، که اکنون دارای یک گروه کامل از شخصیت‌هایی است که هنگام تکمیل اهداف، به بازیکنان دستور می‌دهند. کشتن زامبی‌ها یک اقدام بی‌اهمیت در Vanguard نیست، بلکه یک حالت مبتنی بر هدف است که در آن حرکات بعدی بازیکنان باید کاملاً در نظر گرفته شود.

نقشه تنها بازی، Der Anfang، بازیکنان را در یک منطقه هاب قرار می دهد و آنها را به سمت پورتال هایی هدایت می کند که به مناطقی می روند که بازیکنان باید اهداف را تکمیل کنند. برخی از اهداف به سادگی کشتن زامبی ها و زنده ماندن هستند، در حالی که برخی دیگر بازیکنان را موظف می کنند که قطرات زامبی ها را جمع آوری کرده و آنها را به یک ابلیسک عظیم بیاورند. در حالی که بازدید مجدد از نقشه‌های زامبی‌های قدیمی مانند Shi No Numa از Call of Duty: World at War و دسترسی فوری به دستگاه Pack-A-Punch در هاب لذت‌بخش است ، حالت زامبی Vanguard در نهایت به دلیل آن احساس سنگینی می‌کند. اهداف و مرا رها کرد که ای کاش مانند تکرارهای قبلی بدون جهت بود.

از دست دادن علامت

یک بازی Call of Duty با حالت چند نفره آن تعریف می‌شود که تقریباً همه بازیکنان بیشتر وقت خود را در آن سپری می‌کنند. و در حالی که من می توانم تأیید کنم که بازی چند نفره Vanguard بهتر از دو حالت بازی دیگر است، این دقیقاً کیفیت بالایی ندارد. بازی چند نفره در ونگارد به طور کلی بازی رضایت‌بخشی دارد، اما از مشکلات تعادلی بسیار زیادی رنج می‌برد که بازیکنانی را که نمی‌خواهند بازی را برای یک آخر هفته متوقف کنند، مجازات می‌کند.

وقتی وارد بازی چند نفره Call of Duty: Vanguard می‌شوید، مقداری سلاح و امتیازات اولیه به شما داده می‌شود. اما چیزی که بازی به شما نمی گوید این است که این سلاح ها و امتیازات از بدترین سلاح های موجود هستند. بازیکنان سطح پایین دائماً از بازیکنان رده بالایی که به سلاح‌ها و ملحقات سلاح‌های بهتر بازی دسترسی دارند، بهتر عمل می‌کنند. به عنوان مثال، STG-44 بازی، تفنگ تهاجمی آغازین آن، هنگام شلیک با ضمیمه های استارت بسیار دشوار است. اما بازیکنان سطح بالاتری که اسلحه را تراز کرده اند می توانند آن را به یک پرتو لیزر تبدیل کنند که بازیکنان را در یک لحظه پایین می آورد.

بازی چند نفره Vanguard همچنین با برخی از مشکلات کلاسیک تیراندازی اول شخص چند نفره روبرو می شود. در برخی از نقشه های کوچکتر و پر هرج و مرج بازی، غیر معمول نیست که در مقابل دشمن تخم ریزی کنید و به آنها یک کشتن سریع و رایگان انجام دهید. این مسئله به اندازه کافی غیر معمول نیست که گاهی اوقات نتیجه یک مسابقه را به بخت و اقبال نمی اندازد، یا به حریفان دسترسی آسان به کیل استریک هایشان را نمی دهد، که برخی از آنها به خودی خود مشکل ساز هستند. برخی از Killstreak های Vanguard بمب ها را در سراسر نقشه می اندازند، و در حالی که همیشه به شما آسیب نمی رسانند، مطمئناً دود را به صورت بازیکن می فرستند. این یک اثر گیج کننده است که به راحتی باعث شد من درگیری های مسلحانه را از دست بدهم و به طور کلی احساس بی انصافی کنم.

بزرگ‌ترین مشکل Vanguard ، به جز مسائل عجیب و غریب و تعادل، یکی از موارد مشترک آن با Call of Duty: Warzone است . در طول مدتی که در این بازی حضور داشتم، چندین بازی انجام دادم که مشخص بود یک بازیکن در حال تقلب است. دوربین‌های Killcam آن‌ها را نشان می‌دادند که روی بازیکنان قفل می‌شدند، گاهی اوقات از روی دیوارها، قبل از اینکه آنها را با شلیک بسیار دقیق پایین بیاورند. کلاهبرداران در نهایت راه خود را به هر بازی باز می‌کنند، اما با توجه به ماهیت رقابتی برخی از حالت‌های بازی Vanguard ، مانند Search و Destroy، مواجهه با متقلب‌ها می‌تواند یک تجربه ویران‌کننده بازی باشد.

اما وقتی همه چیز در یک بازی Vanguard درست پیش می‌رود ، وقتی اوضاع خیلی نامتعادل به نظر نمی‌رسد و هیچ متقلبانی وجود ندارد، نوآوری‌های بازی می‌درخشند. افزودن محیط‌های تخریب‌پذیر به بازی سطح جدیدی از عمق را به ارمغان می‌آورد، زیرا در نهایت تمام قسمت‌های پوشش از بین می‌رود و نقشه‌ها را متحول می‌کند. این که بتوانید از دیوارها عبور کنید، فقط یک حرکت بد است، مانند چیزی که مستقیماً از یک فیلم اکشن دهه 90 بیرون آمده است. مایه تاسف است که این ویژگی ها تحت الشعاع موضوعات برجسته تر ونگارد قرار می گیرند.

برداشت ما

Vanguard کاری را انجام می دهد که هر ورودی در فرنچایز Call of Duty سعی می کند انجام دهد. این به دنبال تکامل اکشن سریع سری است و در برخی مکان‌ها کل حالت‌های بازی را روی سرشان می‌چرخاند. اما Call of Duty: Vanguard نمونه ای از نوآوری در جهت اشتباه است. این بر قسمت های اشتباه کمپین Call of Duty و حالت زامبی تاکید می کند و آنها را به بدترین نسخه های خود تبدیل می کند. تنها عامل رستگاری بازی، چندنفره بودن آن است، که سبک بازی قدیمی و خوب را که بازیکنان باید انتظار داشته باشند، حفظ می کند. با این حال، آن را با مشکلات خاص خود گرفتار شده است، از متقلب ها تا تخم ریزی های بالقوه خراب کننده بازی. با این حال، این مشکلات قابل رفع هستند، و پس از اصلاح ممکن است Vanguard به عنوان یک ورودی مناسب در فرنچایز برای دوستداران چند نفره باقی بماند.

در هر صورت، من حداقل تا یک سال دیگر همچنان Modern Warfare 2019 را بازی خواهم کرد.

آیا جایگزین بهتری وجود دارد؟

اگر به دنبال یک FPS چند نفره جدید برای ورود به آن هستید، Battlefield 2042 به راحتی قابل توصیه است.

چقدر طول می کشد؟

کمپین Call of Duty: Vanguard به سرعت پیش می رود و بیش از شش ساعت طول می کشد. هر کسی که می خواهد همه چیز را در چند نفره بازی باز کند، باید بتواند خود را با بازی سرگرم کند تا زمانی که عنوان Call of Duty دیگری در سال آینده منتشر شود.

آیا باید آن را بخرید؟

No. Call of Duty: Vanguard به سطح کیفی بازی Modern Warfare 2019 نمی رسد که تا به امروز خوب عمل کرده است. اگر شدیداً به محتوای جدید Call of Duty نیاز دارید، با خیال راحت بازی را خریداری کنید ، اما اگر از هر بازی در فرنچایزی که اکنون بازی می‌کنید راضی هستید، به آن ادامه دهید و این یکی را پاس کنید.

Call of Duty: Vanguard ناشر Activision-Blizzard در حال حاضر با شکایتی در مورد سابقه رفتار سمی شرکت در محل کار مواجه است. اگر این چیزی است که ممکن است بر تصمیم خرید شما تأثیر بگذارد، توصیه می‌کنیم وضعیت را مطالعه کنید .