اغراق آمیز نیست اگر بگوییم سال 1994 یکی از بهترین سال های تاریخ سینمای آمریکا بود. جواهرات پویانمایی جاودانه مانند شیرشاه و فیلم‌های پرفروشی مانند Speed ، The Mask و True Lies در باکس آفیس تسلط داشتند. رده بهترین فیلم شامل چهار مورد از پرمخاطب‌ترین فیلم‌های دهه 90 می‌شد: رستگاری در شاوشنک ، تخیلی ، فارست گامپ ، و چهار عروسی و یک تشییع جنازه ، که سه مورد اول به‌طور گسترده در میان بهترین فیلم‌های تاریخ به حساب می‌آیند. در تاریخ سینما اما در مورد پنجمین فیلم این رده چه می شود، فیلمی که اغلب در گفتگو گم می شود و غرق شعارهای "احمق است که احمق است" و "انگلیسی، آیا صحبت می کنی؟"
خب، آن فیلم نمایش مسابقه رابرت ردفورد با بازی جان تورتورو، راب مورو و رالف فاینس است که رسوایی های نمایش بازی بیست و یک دهه 1950 را به تصویر می کشد. Quiz Show یکی از جذاب ترین فیلم های دهه 90 است. در هر سال دیگری، احتمالاً نه تنها در گفتگوها، بلکه در فصل جوایز نیز تسلط داشت. این یک فیلم از لحاظ تکنیکی و روایی درخشان است که لایه‌هایی از معنا را در زیر فرض ظاهراً ساده‌اش قرار می‌دهد.
با این حال، این بدبختی همراه با سه فیلم مورد بحث و احترام سینمای مدرن بود که در میان سر و صدایی که برانگیختند، رنگ پرید. در واقع، Quiz Show بالینی‌تر از Pulp Fiction ، بدبین‌تر از Forrest Gump ، و قطعاً کمتر از Shawshank خوشایندتر است. و با این حال، ممکن است این فیلم بهتر باشد، یک ادعای قدرتمند برای صنعت سرگرمی که اتفاقاً درون‌نگرترین و ترسناک‌ترین درام تاریخی دهه 1990 است.
آیا شما آن را انجام می دهید؟
این سؤالی است که همه از خود و از یکدیگر در سرتاسر برنامه Quiz Show می پرسند. این فیلم بر اساس رسوایی‌های واقعی پیرامون بازی بیست و یک ، سه مرد را دنبال می‌کند که توسط نمایش فوق‌الذکر به هم مرتبط شده‌اند. اولی هرب استمپل (جان تورتورو بهترین کار حرفه ای) است، مردی بی دست و پا و نامنظم اهل کوئینز و قهرمان سریال که توسط شبکه و گریتول، اسپانسر سریال، غیرجذاب تلقی می شود. دومی چارلز ون دورن (رالف فاینس)، مربی دانشگاه کلمبیا و پسر یک پروفسور برنده جایزه نوبل است که پس از اینکه شبکه به استمپل می گوید بازی را پرتاب کند، جای استمپل را در بیست و یک می گیرد و او با اکراه موافقت می کند. به زودی، ون دورن شروع به دریافت سوالات از قبل می کند، و به او اجازه می دهد هر بار برنده شود و برای 14 هفته رکورد شکست نخورده بماند. این موضوع، مرد سوم را وارد تصویر می کند، ریچارد «دیک» گودوین (راب مورو)، یک وکیل کنگره که به دنبال کشف حقیقت در پشت شیوه های نمایش است.
آنچه در ادامه می‌آید، درام پیچیده‌ای است که در آن سه مرد به هم نزدیک می‌شوند و برای انجام کار درست تلاش می‌کنند. استمپل پر هرج و مرج و ناامن، با قمار کردن پولی که به دست آورده بود، به پایین آوردن نمایش علاقه مند می شود و چیزی شبیه به وسواس حسادت آمیز نسبت به ون دورن خوش تیپ تر و موفق تر می شود. گودوین نیز تحت طلسم چارلی قرار می‌گیرد، حتی زمانی را با خانواده‌اش در کورنوال می‌گذراند، در حالی که تلاش می‌کند میل خود را برای پایین آوردن نمایش با همدردی تازه یافته‌اش برای مربی جذاب هماهنگ کند. در نهایت، ون دورن با نقش خود در روش‌های تقلب نمایش، به‌ویژه با توجه به جایگاه برجسته خانواده‌اش به عنوان چهره‌های برجسته ادبی، دست و پنجه نرم می‌کند.
قیمت جاه طلبی و مرز مبهم بین شهرت و بدنامی مضامین تکرارشونده در Quiz Show هستند. استمپل ناامیدتر می شود زیرا او با درماندگی می بیند که همه تحت طلسم ون دورن قرار می گیرند. او داستان خود را برای هر کسی که آن را می‌شنود تعریف می‌کند، اما رفتار غیرقابل‌توجه او فقط علیه او کار می‌کند. تورتورو که در اسکار آن سال به شدت مورد بی مهری قرار گرفت، وضعیت ذهنی رو به زوال استمپل را با هرج و مرج زیبا به تصویر می کشد، هرگز زیاده روی نکرده و شخصیت را هم به قربانی و هم به مجرم تبدیل می کند، شخصیتی متناقض که نمی توانید شیفته اش شوید. لزوماً برای او ریشه نخواهد داشت.
به نوبه خود، فاینس به همان اندازه تأثیرگذار، مانند ون دورن، مردی است که همه چیز برای او آسان است. مانند تورتورو، فاینس شخصیت خود را به‌عنوان یک ضدقهرمان آسیب‌پذیر بازی می‌کند، فردی با جاه‌طلبی کافی برای دروغ گفتن به دنیا، اما نه آنقدر بی‌رحم که انتخاب خود را به طور کامل بپذیرد. این برخورد شخصیت‌ها و اراده‌ها ، Quiz Show را جذاب و جذاب نگه می‌دارد زیرا ردفورد داستانی از افراد فاسد اخلاقی را که کارهای وحشتناکی انجام می‌دهند به رقصی واقعی از منیت‌ها، علایق، ترس‌ها و امیال تبدیل می‌کند که شبیه هیچ چیز در سینمای آمریکا نیست.
ما "حقیقت" را برای 21 امتیاز می گیریم
درخشش واقعی رویکرد کارگردانی ردفورد توانایی قابل توجه او در یافتن انسانیت اولیه در هر داستانی، صرف نظر از ژانر آن است. ردفورد چه یک درام خانوادگی پرحرارت باشد و چه پرتره ای از پیوندهای برادرانه و مگس ماهیگیری، ردفورد از جمله فیلمسازان واقعاً با استعدادی است که می تواند مخاطبانش را در سطحی صمیمی و درونی با هر اتفاقی که روی پرده می افتد ارتباط برقرار کند. همین امر در مورد Quiz Show نیز صدق می کند، جایی که ردفورد یک کیفرخواست کوبنده از صنعت سرگرمی را به یک نشخوار دردناک مرتبط در مورد اینکه پذیرفته شدن به چه معناست و تا کجا پیش می رویم تا دیده شویم، تبدیل می کند.
استمپل یکی از دلخراش ترین شخصیت های فیلم شناسی تورتورو است. استمپل که نسبت به یک عیب ناامن است و گرسنه است برای هر اونس توجهی که می تواند جلب کند، در طول زندگی قدم می زند و دستانش را در هوا تکان می دهد و ناامید است تا توجهی را که به راحتی به دیگران جلب می کند جلب کند. تورتورو تصویری عظیم از شک و تردید به خود فلج کننده و میل کاملاً آشنا به قدردانی ارائه می دهد که آنقدر قوی است که فرد تقریباً تمام تلاش خود را برای به دست آوردن آن انجام می دهد، حتی اگر به معنای تبدیل کردن خود به شوخی باشد.
قوی‌ترین صحنه تورتورو نزدیک به پایان است، زمانی که استمپل در جلسه استماع شهادت می‌دهد و تمام مربی‌هایی را که او نیز از تهیه‌کنندگان سریال دریافت کرده بود، فاش می‌کند. استمپل کاستی‌ها، محدودیت‌ها و نارسایی‌های خود را برای انبوه خبرنگاران به نمایش می‌گذارد، خبرنگارانی که به هر اعتراف او می‌خندند در حالی که کمیته با ترکیبی از کنجکاوی، ترحم و انزجار به او نگاه می‌کند. درک روی صورت استمپل که خنده تمسخر آمیز با یک لبخند صمیمانه یکی نیست، یکی از دردناک ترین و واقعی ترین لحظات در زندگی حرفه ای تورتورو است.
ردفورد از طریق استمپل، موضوعی مشترک در داستان‌های مربوط به وضعیت انسان را بررسی می‌کند: خودآگاهی. چند نفر از ما زندگی را با سعادت می گذرانیم که از تأثیری که می گذاریم آگاه نیستیم؟ چند نفر از ما به اندازه کافی ادراکی و از نظر عاطفی باهوش هستیم که بدانیم چه زمانی دیگر مورد نظر نیستیم و از استقبالمان بیشتر مانده ایم، حتی در حضور کسانی که فکر می کردیم همیشه آنجا هستند؟ چند نفر از ما می توانیم کلمات "آزاردهنده" یا "بلند" یا "شدید" را بشنویم و بدون اینکه قلبمان بشکند از آنجا دور شویم؟ استمپل بی سر و صدا بیرون نمی رود و فقط موفق می شود همه را دور بزند، حتی کسانی که می خواهند کنار او باشند. تراژدی شخصیت او درک این موضوع است که شاید در ذات او نباشد که همان چیزی باشد که ون دورن به این راحتی نمایندگی می کند. فقط این نیست که او «لایق تلویزیون نیست». این ممکن است ذاتاً غیر جذاب باشد.
ردفورد هوشمندانه به جای بیان صریح همه اینها را انتخاب می کند. تورتورو فقط باید به آن لبخند برنده فاینس خیره شود تا بفهمیم چرخ‌های سر او خارج از کنترل می‌چرخند. فاینس برای تجسم اعتماد به نفس و جذابیت طبیعی ون دورن به جز خودش نیازی به هیچ کاری ندارد. از طریق لنز ردفورد، Quiz Show تراژدی طولانی زندگی را به تصویر می کشد: برخی از مردم فقط آن را دارند و برخی ندارند. ون دورن پر زرق و برق نیست. او نیازی به توجه ندارد، بلکه مردم را وادار می کند تا آن را آزادانه ارائه دهند. سخنان او با اعتماد به نفس و آموخته است، نتیجه یک عمر احاطه شده توسط برندگان ادبی که همیشه از او انتظار بزرگی داشتند. وقتی او صحبت می کند، درک اینکه چرا همه می خواهند به او گوش دهند و چرا آمریکا به راحتی به طلسم او می افتند دشوار نیست.
این واقعیت که ردفورد می‌توانست یک رسوایی تلویزیونی دهه 1950 را به تمرینی برای کشف خود بین افراد دارای و نداشتن تبدیل کند، به اندازه کافی تأثیرگذار است. اما او این کار را به قدری استادانه، آنقدر زیرکانه، بدون نمایش آشکار احساسات فراتر از آنچه که طرح داستان می خواهد، انجام می دهد، که حتی شگفت انگیزتر است. Quiz Show لایه‌های لایه معنا را بدون بر زبان آوردن حتی یک کلمه که ربطی به بیست و یک ندارد، بسته‌بندی می‌کند. در عصری که سواد رسانه‌ای در پایین‌ترین حد خود قرار دارد، فیلم‌هایی مانند Quiz Show همه چیز را از مخاطبان می‌خواهند، اما در ازای آن آنقدر پول می‌دهند که به نظر منصفانه‌ترین معامله است.
"آنها فقط می خواستند پول را تماشا کنند"
این نقل قول قدرتمند در پایان نمایش مسابقه توسط کارگردان و بازیگر گاه به گاه، مارتین اسکورسیزی در نقش مارتی ریتنهوم، تاجر اسپانسر بیست و یک ، گریتول، و نیروی محرکه اصلی استخدام ون دورن ارائه می شود. در واقع تمام تلویزیون همین است، یعنی کل صنعت سرگرمی: مجموعه ای عظیم از کلیدها که دائماً به هم می ریزند. خود کلیدها می‌توانند تغییر کنند، مانند جاکلیدی، اما دستی که تکان می‌دهد و صدا هنوز یکسان است.
در پایان، هیچ کس درگیر این رسوایی واقعاً هیچ گونه عواقبی را تجربه نکرد. NBC و Geritol هرگز با هیچ عواقبی مواجه نشدند، تهیه کنندگان سریال پس از چند سال زندانی بودن در تلویزیون با انتقام بازگشتند و ون دورن به دایره المعارف بریتانیکا پیوست و نویسنده ای منتشر شد. در واقع، هیچ بازنده واقعی وجود نداشت – خوب، شاید یکی.
تیتراژ پایانی Quiz Show نشان می‌دهد که هرب استمپل در حالی که هنوز در کوئینز زندگی می‌کرد «برای اداره حمل‌ونقل شهر نیویورک کار می‌کرد». هیچ جهش شغلی مهمی برای او وجود نداشت، هیچ معامله کتاب یا آینده امیدوارکننده ای در سیاست وجود نداشت. دفعه بعدی که او در کانون توجه قرار می گیرد، 40 سال پس از رسوایی، در سال 1994، زمانی که Quiz Show برای اولین بار نمایش داده شد و علاقه تازه ای را به او برانگیخت. آیا می توانید حدس بزنید استمپل چه کار کرد؟ چند مورد از مصاحبه هایی که او انجام داد به شما ایده می دهد.
در ظاهر، Quiz Show درباره رسوایی است که جرقه مقرراتی را در مورد نحوه رسیدگی به برنامه های مسابقه تلویزیونی ایجاد کرد. در واقعیت، فیلم همه چیز در مورد میل است، نیاز به دیده شدن و اثبات خود. به نوعی، همه ما در حال تلاش برای ماندن در بازی هستیم. برخی برای اجرای قوانین تلاش می کنند و برخی دیگر حتی نمی توانند آنها را کاملاً درک کنند. سپس کسانی هستند که در بازی برتری دارند و تشویق تماشاگران را به خود جلب می کنند و رتبه ها را بالا می برند تا در نهایت به رتبه 21 برسند.
نمایش مسابقه باعث می شود شما بپرسید که کدام یک هستید: آیا شما یک گیاه دارویی هستید یا یک چارلز؟ مهمتر از آن، آیا می خواهید یکی از این دو باشید و اگر هستید، می توانید آن را بپذیرید؟ آیا واقعاً هرب بودن خیلی بد است و آیا واقعاً چارلز بودن خیلی جالب است؟ حقیقت، همانطور که معلوم است، سخت ترین پاسخ برای درست کردن است.
Quiz Show برای اجاره یا خرید در آمازون و سایر فروشندگان دیجیتال در دسترس است.
