وقتی صحبت از گوشی‌های هوشمند به میان می‌آید، سفارشی به عنوان یک مفهوم بیگانه است. بر خلاف دیگر انواع فناوری مصرف کننده، سخت افزار گوشی به قدری کم است که بتوان آن را متناسب کرد. بنابراین، سفارشی‌سازی نرم‌افزار همچنان یک بخش فراگیر و جدایی‌ناپذیر از شخصی‌سازی گوشی‌های هوشمند است.
اندروید به طور سنتی نماد آزادی شخصی سازی است. اما با توجه به اینکه بسیاری از برندها با هدف افزایش سهم خود در بازار کار می کنند، استفاده عملی از فناوری دستی تحت تأثیر ویژگی هایی مانند سرعت شارژ فوق العاده سریع ومهارت های عکاسی خیالی قرار می گیرد.
هیچ، یک برند گوشی‌های هوشمند نوزاد، با تأکید بر استفاده معنادار از تلفن‌های هوشمند، قصد دارد آن را تغییر دهد – و به کاربران قدرت کنترل تلفن‌هایشان را به جای کنترل توسط آنها بدهد. اما با اولین تلاشش چقدر خوب عمل می کند؟ من می ترسم که آنقدرها که می خواهد تاثیرگذار نیست.
اینجاست که چرا سیستم عامل Nothing در نگاه اول برای هیچ چیز مناسب نیست.
چگونه هیچ چیز مینیمالیسم را برچسب گذاری می کند
هیچ چیز در سال 2021 توسط کارل پی بنیانگذار OnePlus تاسیس نشد. از ابتدا، به دنبال ارائه تجربه ای خوش سلیقه با استفاده از فناوری به مصرف کنندگان بوده و در عین حال حواس پرتی را به حداقل می رساند و این تجربیات را نسبت به آنچه در حال حاضر در دسترس است کمتر خسته کننده می کند. بنابراین، فلسفه آن – همانطور که از نامش شنیده می شود – بر اساس خطوط مینیمالیسم رشد می کند، حتی اگر اولین محصول آن، هدفون Ear (1) که در آگوست 2021 عرضه شد، تنها از این رویکرد به لحاظ زیبایی شناختی پیروی می کند.
در مارس 2022، Nothing یک رویداد ویژه برای اعلام برنامه های خود برای عرضه یک گوشی جدید برگزار کرد. اگرچه افشاگرهای پرکار به ما نگاهی اجمالی به گوشی دادند ، اما هیچ چیز بر این موضوع تاکید نکرد که این تجربه چیزی است که تلفن (1) را متمایز می کند. سخنرانی اصلی اشاراتی نمادین به پیشتازان فضا بود و توسط شخصیتی شبیه به کارل سیگان روایت شد.
در رویداد کوتاه – و کاملاً طعنه آمیز، غیر روشنگر -، Nothing وعده ساخت یک اکوسیستم محصول نمادین را به اتصال یکپارچه داد. این شرکت همچنین پیش نمایشی از پوسته اندرویدی سفارشی خود – به نام Nothing OS – به ما ارائه داد و از آن به عنوان راه حلی استقبال کرد که به تلفنش اجازه می دهد به طور یکپارچه با محصولات Nothing و همچنین سایر مارک های فناوری پیشرو در جهان متصل شود.
طبق گفته Pei، Nothing OS با « تقطیر سیستم عامل به موارد ضروری » برای یک تجربه هدفمند، بی وقفه و شخصی با گوشی هوشمند، بهترین های اندروید را به شکلی دست نخورده به تصویر می کشد. این شرکت قصد دارد تجربه ای را با هماهنگی شادی از عناصر رابط کاربری، رنگ ها و صداها در پوسته سفارشی خود ایجاد کند.
همانطور که در این رویداد وعده داده شده بود، Nothing پیش‌نمایش بتای جدیدی از Nothing OS را در قالب یک لانچر سفارشی اندروید باز کرده است که در حال حاضر فقط برای دستگاه‌های Samsung Galaxy S21، Galaxy S22 و Google Pixel (Pixel 5 و جدیدتر) در دسترس است. من لانچر را امتحان کردم تا ارزیابی کنم که چگونه حس مینیمالیسمی را که هیچ چیز تأیید نمی کند، می دهد.
آنچه پیش‌نمایش بتای Nothing OS ارائه می‌دهد
راه‌انداز Nothing OS در فروشگاه Google Play در دستگاه‌های ذکر شده در بالا موجود است. در تضاد وحشتناک با هدف شرکت، Nothing Launcher کاملاً بی‌رحمانه و غیر الهام‌بخش است. اینها ویژگی هایی هستند که در Nothing Launcher مشاهده می شوند.
یک پرتابگر بدون استخوان
Nothing Launcher گزینه های منوی ساده لانچر Pixel را تکرار می کند که محدود به گوشی های هوشمند گوگل است. گزینه های موجود در منوی صفحه اصلی معمولی هستند (بخوانید boilerplate). در همان زمان، تنظیمات راه‌انداز فقط دو گزینه ابتدایی دارند – برای نشان دادن نقاط اعلان روی نمادهای برنامه و افزودن برنامه‌های تازه نصب‌شده به صفحه اصلی.
لانچر Nothing به کاربران اجازه می دهد تا اندازه نمادهای برنامه را تغییر دهند. اما برخلاف بسیاری از لانچرهای اندرویدی دیگر که به شما امکان می‌دهند اندازه آیکون‌ها را تنظیم کنید، Nothing گزینه بزرگ‌نمایی آیکون‌ها را تا اندازه‌ای بزرگ ارائه می‌دهد. من نمی توانم مقدار پشت نماد طولانی مدت غیرعادی را ببینم.
اندازه آیکون غیرمعمول وقتی آزاردهنده تر می شود وقتی متوجه می شوید که لایه بندی بین دو نماد بزرگ شده تنها چیزی است که به مینیمالیسم پایبند است. آیکون های نزدیک به هم، فضای خالی را از صفحه اصلی ربوده اند، به گونه ای که تنها می توان آن را به عنوان قتل عام بی روح مینیمالیسم طبقه بندی کرد.
کشوی برنامه با شبکه آیکون ثابت آن و عدم وجود هیچ گزینه ای برای تغییر آن، یک بار دیگر مانند یک چیز بی اهمیت به نظر می رسد.
یک کاغذ دیواری
Nothing Launcher تنها یک تصویر زمینه ارائه می دهد – حتی اگر شرکت ادعا می کند که دارای سه تصویر زمینه است. این همان کاغذدیواری با خطوط ناهموار است که برای اولین بار به عنوان بخشی از پیش‌نمایش سیستم عامل در مارس 2022 نشان داده شد. برخلاف تصوری که هیچ چیز نمی‌خواهد بفروشد، کاغذدیواری کاملاً حواس‌پرت کننده است و دید متن و ویجت‌ها را کاهش می‌دهد. وقتی صحبت از ویجت ها شد، در اینجا چند افزوده جالب وجود دارد اما یک بار دیگر هیچ چیز غیرعادی نیست.
من تصویر زمینه دیگری را در یکی از منوهای تنظیمات مشاهده کردم، اما نتوانستم آن را به عنوان پس زمینه سیستم اعمال کنم.
برخی از ویجت ها
تنها جنبه متقاعد کننده Nothing Launcher مجموعه ای از ویجت های سفارشی است که به ارمغان می آورد. تنها سه ویجت وجود دارد – یک ساعت دیجیتال، یک ساعت آنالوگ و یک ویجت آب و هوا. ساعت دیجیتال و ویجت آب و هوا از فونت نقطه چین مشخصه Nothing برخوردارند.
من نمی فهمم که Nothing چگونه این فونت را با مینیمالیسم مرتبط می کند. در عوض، زیبایی‌شناسی یکپارچهسازی با سیستمعامل به تصاویر کلاسیک مرتبط با فناوری آینده‌نگر اشاره دارد. برای من یادآور بیلبوردهای دیجیتال و در نتیجه نویز بصری است.
آهنگ های زنگ ویژه
هیچ چیزی نمی گوید که سه آهنگ زنگ ویژه طراحی شده توسط علاقه مندان به صدا اضافه کرده است، اما در حین اجرای لانچر Nothing در Samsung Galaxy S22 Ultra نتوانستم آنها را پیدا کنم.
همونی که ای کاش داشت
در حالی که هیچ چیز به نفع حذف رابط استاندارد اندروید به نفع پوسته اندرویدی کمتر مزاحم آن نیست، من احساس می کنم چند ویژگی می توانست به این شرکت کمک کند تا پیام را بهتر ارائه دهد و در عین حال آن را متمایز کند.
ادغام هوشمندتر
برخلاف چیزی که Nothing اصرار دارد، لانچر آن گامی به سوی اکوسیستمی برای اتصال یکپارچه بین دستگاه ها به نظر نمی رسد. چیزی که می‌توانست منطقی‌تر باشد، یک ویجت یا زیربخشی از برنامه برای مدیریت همه چیز در یک مکان است. این می‌تواند شامل گزینه‌هایی برای مدیریت اتصالات بی‌سیم و دستگاه‌های بلوتوث، تغییر نمایه‌های صدا، و کنترل دستگاه‌های خانه هوشمند از طریق ادغام Google Home باشد.
هیچ چیزی نه تنها با طراحی «مینیمالی» متقاعدکننده‌اش از بین نمی‌رود، بلکه – حداقل در برداشت اولیه – از فرصت الگوسازی برای سایر برندها و در عین حال اطمینان به کاربران در انجام کاری معنادار صرف نظر می‌کند.
به اعتبار Nothing، یک رابط تنظیمات سریع فراگیر را در رویداد مارس به نمایش گذاشت. اما این امکان پذیر نخواهد بود مگر اینکه سیستم عامل کاملی را برای دستگاه ها منتشر کند تا آن را آزمایش کنند.
حالت مینیمالیسم برای رفتن
گوگل و اپل چند سالی است که ایده سلامت دیجیتال را مطرح کرده اند. در حالی که Android امکان مخفی کردن اعلان‌ها را در حین کار ارائه می‌دهد، iOS به شما اجازه می‌دهد فواصل زمانی متعددی را تنظیم کنید، پس از آن، خلاصه‌های فشرده اعلان‌ها را ارائه می‌دهد. OnePlus – و شرکت‌های خواهرش مانند Realme و Oppo – همچنین روی حالت تعادل بین کار و زندگی شرط‌بندی کرده‌اند که به کاربران اجازه می‌دهد جنبه‌هایی را از جنبه‌های شخصی و حرفه‌ای زندگی خود طبقه‌بندی کنند. در همین حال، شیائومی حالت Lite را ارائه می دهد که به طور خودکار اندازه آیکون ها را (در محدوده قابل تحمل) افزایش می دهد تا استفاده را برای کاربران بی تجربه آسان تر کند.
هیچ چیز چنین راه حلی را ارائه نمی دهد که به کاربران اجازه دهد از نویزهای ناخواسته کنار بیایند. حرکات یا میانبرهای آسان برای وارد شدن به حالت کم حواس‌پرتی بسیار منطقی بود.
برندها باید مینیمالیسم را ترویج کنند، نه کسل کننده بودن
در حالی که Nothing به عنوان یک نام تجاری به کاربران کمک می کند تا از جریان بی وقفه حواس پرتی دیجیتال طفره بروند، گامی در این مسیر بر نمی دارد. درعوض، رویکرد Nothing برای حذف گزینه‌ها در اندروید ناخوشایند و بی‌معنی است. اگر جنبه‌ای وجود داشته باشد که هیچ چیز در آن موفق نباشد، واجد شرایط بودن منحصر به فرد است. اولین پیش نمایش Nothing OS به طور منحصر به فردی خشک است. پیش نویس اول فاقد مهارت، بلوغ، و مهمتر از همه، اشتیاق به فناوری است – و این بدون شک برای یک شرکت فناوری ناگوار است.
در حال حاضر، نقل قول معروف و بسیار قابل ربط روان‌شناس اتریشی ویکتور فرانکل را هدایت می‌کنم – با برخی تغییرات برای اینکه از نظر جنسیتی خنثی باشد و مناسب دوران مدرن باشد. "همه چیز را می توان از یک [انسان] گرفت، اما یک چیز: آخرین آزادی انسان – انتخاب نگرش در هر مجموعه ای از شرایط، انتخاب راه خود." هیچ چیز راه خود را انتخاب نکرده است و این چیزی است که من را نگران می کند.
