در 4 ژانویه، تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST)، جانشین تلسکوپ هابل، یک گام بسیار مهم و پیچیده را در فضای باز کردن یک خورشیدگیر عظیم به پایان رساند. برای ناسا، این یک "نقطه عطف باورنکردنی" است.
چرا آفتاب گیر اینقدر مهم است؟ بیایید با ماموریت JWST شروع کنیم.
پس از حدود 25 سال توسعه، JWST در 25 دسامبر 2021 راه اندازی شد. ستاره شناسان امیدوارند از JWST برای کاوش در هر مرحله از تاریخ کیهان استفاده کنند – از داخل منظومه شمسی تا دورترین کهکشان قابل مشاهده در کیهان اولیه، و همه چیز در این بین، تا به انسان ها در درک منشأ جهان، کمک کنند. تکامل کهکشان ها و جایگاه ما در آن
▲ JWST کاملاً باز شده (رندر هنری) تصویر از: NASA
به عبارت دیگر، انتظار می‌رود که امروز وضعیت اولیه جهان مرئی را مشاهده کنیم و اولین کهکشان‌ها را تنها چند صد میلیون سال پس از انفجار بزرگ ببینیم.
مشاهده در طیف‌سنجی مادون قرمز فناوری کلیدی برای دستیابی به این هدف است، بنابراین JWST به حسگرهای الکتریکی مادون قرمز با حساسیت بالا، طیف‌سنج‌ها و غیره مجهز شده است. دمای جزء مشاهده باید زیر 40K (-233.15 درجه سانتیگراد) نگه داشته شود تا بتوان نور مادون قرمز ضعیف را دید.
آفتاب گیر در کنترل دما نقش دارد.
در غیر این صورت، سیگنال هدف رصدی در تابش فروسرخ خود تلسکوپ، خورشید، زمین و ماه غوطه ور خواهد شد.
با این حال، تلسکوپ بزرگتر از آن است که مستقیماً به صورت کامل به فضا پرتاب شود. تنها پس از پرتاب می توان آن را مستقر کرد و آفتاب گیر بخشی از مأموریت می شود.
▲ آفتاب گیر قبل از پرتاب روی زمین آزمایش شد تصویر از: NASA
در 28 دسامبر، سه روز پس از پرتاب، تیم JWST شروع به استقرار آفتابگیر از راه دور کرد و این کار در حدود ساعت 11:59 صبح به وقت استاندارد شرقی در 4 ژانویه انجام شد.
آفتاب گیر از پنج لایه لایه پلی آمیدی با پوشش سیلیکون و آلومینیوم تشکیل شده است که هر لایه به نازکی یک تار مو است و از تلسکوپ در برابر نور و گرمای خورشید، زمین و ماه محافظت می کند و آن را تا حدی خنک می کند. دمای بسیار پایین مورد نیاز است.
ناسا خاطرنشان کرد که تحت تأثیر ترکیبی پنج لایه مواد، انرژی خورشیدی بیش از 200 کیلووات را می توان به چند دهم وات کاهش داد.
پیچیدگی باز کردن آفتاب گیر به این صورت است که هر مفصل باید قبل از باز شدن آفتابگیر به خوبی اجرا شود. در کل JWST 344 نقطه شکست وجود دارد و آفتابگیر بخش بزرگی از آنها را شامل می شود.
یک نقطه خرابی واحد به یک جزء در سیستم اشاره دارد که پس از از کار افتادن، کل سیستم را از کار می‌اندازد. به عبارت دیگر، یک نقطه از شکست منجر به شکست کلی می‌شود که نشان می‌دهد استقرار آفتابگیر چقدر محکم است. پاره شدن تصادفی فیلم در تست 2018 نیز یکی از عواملی بود که پروژه را به تاخیر انداخت.
▲ آفتاب گیر قبل از پرتاب روی زمین آزمایش شد تصویر از: NASA
کل فرآیند شامل 139 مکانیسم آزادسازی، 70 مجموعه لولا، 8 موتور استقرار، تقریباً 400 قرقره و 90 کابل مجزا با طول کلی تقریباً یک چهارم مایل بود.
پس از باز شدن، هر لایه از آفتاب گیرها 70 فوت (تقریباً 21.34 متر) طول و 47 فوت (تقریباً 14.33 متر) عرض دارند که به اندازه یک زمین تنیس است و در نهایت به طور کامل کشیده شده و در جای خود ثابت می شوند. بادبان ها
استقرار آفتابگیر بیش از یک هفته طول کشید که کمی بیشتر از برنامه اولیه بود.در این دوره مشکلات جزئی در مورد آرایه خورشیدی، موتور آفتابگیر و سایر تجهیزات وجود داشت، اما در نهایت موفق شد. ناسا اعلام کرد که «برخی از هیجان‌انگیزترین لحظات گذشته و 70 تا 75 درصد از نقاط شکست رسما تکمیل شده‌اند».
پس از تکمیل آفتابگیر، JWST هنوز کارهای زیادی برای انجام دارد، از جمله استقرار بال‌های آینه ثانویه و اولیه، تراز کردن سیستم نوری تلسکوپ و کالیبراسیون ابزارهای علمی. وقتی همه چیز آماده شد، JWST که در مجموع نزدیک به ده ها میلیارد دلار هزینه کرده است، اولین تصویر خود را ارائه می دهد و شروع به جمع آوری نور از کهکشان های دور برای انسان می کند.
#به دنبال کردن حساب رسمی وی چت Aifaner خوش آمدید: Aifaner (شناسه WeChat: ifanr)، در اسرع وقت محتوای هیجان انگیزتری در اختیار شما قرار خواهد گرفت.
